Afgelopen week sprak ik een collega, die mij vertelde dat ze in de vakantie tot de ontdekking was gekomen dat ze veel vermoeider was dan dat ze eigenlijk dacht. Zolang ze nog aan het werk was, rende ze gewoon door zoals ze gewend was. Maar toen ze eenmaal op het vakantieadres was aangekomen en zichzelf de kans gaf om ook eens rustig met een boek te gaan zitten, merkte ze dat ze eigenlijk supervermoeid was. Daar was ze flink van geschrokken. Ze vertelde me dat ze nu ging zorgen voor een betere balans tussen werk en privé.
Ik hoor dat wel vaker om me heen, een betere balans tussen werk en privé. Maar ik heb geen idee wat dat nou eigenlijk is. Betekent dat dat je minder gaat werken? Of misschien juist meer? Of dat je op andere tijden gaat werken? Ik weet echt niet wat mensen ermee bedoelen.
Mijn collega wist ook niet precies wat ermee bedoeld werd, maar ze wist zeker dat in die balans de oplossing lag. "Prima, maar wat ga je dan precies anders doen?", drong ik nieuwsgierig aan. Dat kon ze me eigenlijk niet goed vertellen.
Weet je wat ik denk? De balans tussen werk en privé bestaat niet.
Ik hoor je denken. Huh? Is die Eva nou helemaal gek geworden? Natuurlijk bestaat die balans! Iedereen heeft het erover en het internet staat er vol mee!
Ja, dat kan wel zo zijn, maar ik denk nog steeds dat het niet bestaat.
Want het gaat hierbij helemaal niet om balans. Het gaat over grenzen. En hoe duidelijk je die voor jezelf hebt gesteld en hoe duidelijk je hierover hebt gecommuniceerd.
Ik leg het uit.
Stel, je bent aan het werk en je wordt gebeld door de oppas met de vraag waar de gymspullen van je zoontje Harry zijn. Jij weet dat ook zo gauw niet, maar na even je best doen herinner je je dat ze waarschijnlijk nog in de wasmand liggen. De wasmand met vuile was, uiteraard. Je bedenkt een oplossing en legt uit aan de oppas waar ze een ander geschikt t-shirt en sportbroek kan vinden. Je bent helemaal de draad kwijt van het rapport dat je aan het schrijven was en het lukt je daarom niet om het helemaal af te krijgen. Balen!
Nog een voorbeeld. Je bent thuis na een lange dag werken en bent nét je zoontje Harry een spannend verhaaltje aan het voorlezen voor het slapen gaan. Ping! Een appje van je collega die wil weten wat je precies hebt afgesproken met die klant die je vandaag hebt binnengehaald. Je onderbreekt het voorlezen en probeert zo goed en zo kwaad als het gaat je het gesprek met de klant weer voor de geest te halen. Harry is het wachten beu en begint koppeltje te duikelen op het bed. Hij knalt daarbij met zijn hoofd tegen de muur en begint hartverscheurend te huilen. Daar moet een natte lap op, want dat wordt een flinke bult op zijn hoofd. Je voelt je gestrest en schuldig.
Herkenbaar? Waar is hier de balans? En hoe wou je die verbeteren?
En dáár komen mijn afspraken om de hoek kijken.
Wat als je nou met de oppas had afgesproken dat ze je alleen mag bellen of appen als er een medisch noodgeval is? En dat ze alle andere dingen maar fijn zelf moet oplossen?
En wat als je op je werk had duidelijk gemaakt dat na werktijd je werktelefoon uit gaat en je niet meer reageert op appjes, telefoontjes of mailtjes?
Hoe had je dag er dan uitgezien?
Je had ongestoord je rapport kunnen afmaken en je aandacht volledig op het werk kunnen richten. Je had ongestoord Harry kunnen voorlezen en kunnen genieten van de tijd die je met hem hebt. En Harry had geen bult op zijn hoofd gehad, uiteraard.
Snap je nu waarom ik denk dat de balans tussen werk en privé niet bestaat? En dat het over grenzen gaat? En dan vooral ook over hoe jij jezelf aan die grenzen houdt én hoe je die grenzen communiceert naar anderen.
Dat betekent dus dat je niet zelf de oppas gaat bellen om te vragen hoe het gaat en dat ze niet moet vergeten om Harry zijn gymspullen mee te geven.
Dat betekent ook dat je je werktelefoon uitzet als je thuis bent en ook geen mailtjes meer gaat zitten lezen en beantwoorden.
En dat betekent dat je hele duidelijke afspraken maakt met de mensen om je heen waarvoor ze je kunnen bellen/appen/mailen en vooral waarvoor niet.
En of je dat dan een betere balans tussen werk en privé noemt of duidelijke grenzen stellen, maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Het zorgt in ieder geval voor meer rust. En dat kun je wel gebruiken. Toch?
Comments