Vorige week sprak ik met een cliënt, laten we haar Marian noemen, over deelnemen aan een teamoverleg. Ze vertelde dat vergaderen zeker niet haar favoriete bezigheid was en dat ze zich achteraf vaak zo rot voelde over zichzelf. Wat was het geval? Marian had in de vergadering gezeten, had aandachtig geluisterd en ze had op een gegeven moment een heel goed idee gekregen. Maar in plaats van dat idee delen en de mening van anderen daarover vragen, had ze haar mond gehouden en was ze zonder iets te zeggen na afloop weer aan het werk gegaan. Maar wel met een heel rot gevoel over zichzelf.
Waarom had ze nou niks gezegd? Waarom had ze daar als een bang muisje zich klein zitten maken? Wat was ze ook een stomme pannenkoek! (Nou ja, eigenlijk noemde ze zichzelf anders, maar dat staat niet zo netjes als je het opschrijft). Zie je wel dat ze niks waard was, ze kon nog niet eens normaal deelnemen aan een teamoverleg. Wat een afgang!
Het vervelende gevoel was nog heel lang bij haar gebleven.
Wat Marian mij vertelde, hoor ik regelmatig. Vrouwen die hun ideeën of meningen liever voor zichzelf houden, uit angst dat het idee afgeschoten wordt. Omdat dat voor hen hetzelfde is als zélf afgeschoten worden. Als ze er niet 110% van overtuigd zijn dat hun bijdrage positief zal worden ontvangen, houden ze liever hun mond. Dus liever eerst alles goed zelf overdenken met alle voor- en nadelen op een rijtje, vervolgens misschien voorzichtig een balletje opgooien bij een leuke collega en dan heel misschien met meer mensen erover hebben. Maar heel vaak ook niet. Heel vaak sterven de ideeën een stille dood omdat er wat haken en ogen aan zitten en ze niet 'perfect' zijn. 'Het zal wel niks zijn' 'Ze zullen het wel niks vinden.' 'Dat gaat vast niet lukken.'
Liever je mond houden dan met een slecht idee komen. Of gaat iemand anders aan de haal met jouw idee, dat kan natuurlijk ook.
Hetzelfde gebeurt als vrouwen ergens een mening over hebben die afwijkt van de mening die anderen hebben. Ze houden hun mening voor zichzelf en wagen het niet om te delen waarom zij er anders tegenaan kijken. Stel je voor dat ze dat stom vinden. Of dat je iets belangrijks over het hoofd hebt gezien. Dat werkelijk niemand het begrijpt of het er zelfs maar een beetje mee eens is. Wat een blunder zou dat zijn! Waarschijnlijk zien de anderen het eigenlijk veel beter en kun je je beter neerleggen bij hun mening.
En dus houden ze hun mond.
Wat deze vrouwen doen is zichzelf identificeren met het idee dat ze hebben. Als er dan kritiek zou komen op het idee, dan voelen ze dat als kritiek op hen als persoon. Dat geeft hen het gevoel dat zij niet goed genoeg zijn. Nou vinden ze dat toch al vaak van zichzelf, maar ze doen juist hun uiterste best om dat verborgen te houden. Ze willen koste wat het kost ervoor zorgen dat anderen hen niet zien zoals zij zichzelf zien.
Maar als je hier nog eens logisch over nadenkt, en je verplaatst in de ander, klopt dit dan wel? Is het echt waar dat jij als persoon afgeschoten wordt als je idee afgeschoten zou worden?
Is dat ook wat je zelf van een ander denkt als je het niet helemaal met zijn of haar mening eens bent, of als je een idee niet zo briljant vindt? Denk je dan ook gelijk dat diegene geen idee heeft wat ie aan het doen is en maar wat aanrommelt? Dat het een professional van niks is? Nee toch? Dus waarom zou dat wel zo zijn als jij een idee oppert?
En zou het echt zo zwart-wit zijn? Waarschijnlijk zit er nog wel iets tussen een voorstel juichend ontvangen of compleet afschieten.
Vat je hem?
Is dit vergadergedrag voor jou een beetje herkenbaar? Laat me je geruststellen, je bevindt je in goed gezelschap. Zeker als er mensen aanwezig zijn die een sterke mening hebben en die niet schromen om daar luid en duidelijk over te communiceren (vergadertijgers), dan zullen veel vrouwen ervoor kiezen om zich onzichtbaar te maken (vergadermuizen). Maar je kunt je wel afvragen of jij gezien wilt worden als muisje.
Dus als je een beetje herkent wat ik beschrijf, stel ik je een oefening voor.
Ik stel voor dat je de komende tijd eens heel eerlijk naar jezelf gaat kijken tijdens vergaderingen of teamoverleg, al of niet online. Gewoon observeren. Zeg jij alles wat je wilt zeggen? Vertel jij hoe jij erover denkt? Ook als je mening afwijkt van de anderen? Zeg jij iets als je twijfelt aan de haalbaarheid van een project? Welk beeld van jezelf ben jij aan het hooghouden? Ben jij zichtbaar? Hoorbaar? Laat jij zien wie je bent en waar je voor staat? Of houd je ook regelmatig je mond dicht en zeg je alleen iets zachtjes tegen degene die naast je zit? Denk jij ook dat anderen er veel meer verstand van hebben dan jij?
En neem dan de volgende stap. Neem jezelf voor om bij het eerstvolgende overleg íets te zeggen. Het maakt niet uit wat. Zeg je dat je het helemaal eens bent met het idee van Karin. Stel een vraag. Sluit je aan bij de mening van een ander. Of iets anders. Verzin het maar. Als je in ieder geval maar íets zegt. Wen jezelf eraan om meer zichtbaar en meer hoorbaar te worden. Ook als je niet 100% zeker bent dat er niets op aan te merken zal zijn.
Wees alert, aanwezig en laat jezelf zien én horen. Je kunt het. Ik weet het zeker.
Ik zou het leuk vinden om van je te horen welke actie jíj ondernomen hebt bij deze oefening. Wil je dat met me delen?