Kan jij je nog herinneren welke meubels je had toen je uit huis ging en op jezelf ging wonen? Misschien alles met zorg persoonlijk uitgekozen, of misschien was je blij met de tweedehandsjes die je krijgen kon. De oude bank van tante Marian, de kast van de kringloop en het oude servies van je moeder.
Ik had een salontafel waar ik heel fijn mijn voeten op kon leggen, met een plank eronder waar de afstandsbediening netjes opgeruimd kon worden en de omroepgids (waar blijft de tijd?) kon liggen. En ik vond hem nog leuk ook.
Al gauw ontdekte ik het grote nadeel van de tafel. Hij had waanzinnig harde en scherpe hoeken. Man, wat kon ik mij stoten aan die *#%*-tafel! Zo lekker tegen je scheenbeen, ken je dat? Gruwelijk pijn deed dat!
Toen ik twee keer tot bloedens toe een aanvaring had gehad met die tafel, had ik mijn lesje wel geleerd. Iedere keer als ik in de buurt kwam, liep ik een stukje langzamer en ging ik met een boog om die hoeken heen. Dat zou me niet weer gebeuren. Binnen de kortste keren ging dat aanpassen van mijn gedrag vanzelf en hoefde ik er niet meer bij na te denken. Een nieuwe gewoonte was geboren.
En zo gaat dat ook met impostor-gevoelens. Om jezelf te beschermen tegen die pijnlijke gevoelens van onzekerheid, twijfel en angst, ga je je gedrag aanpassen. Zodat je er niet meer mee geconfronteerd wordt. Dat aanpassen van je gedrag wordt al gauw een gewoonte en binnen de kortste keren weet je niet eens meer waarom je iets op een bepaalde manier doet.
Wil je een voorbeeld? Kijk dan maar eens naar de manier waarop veel vrouwen hun inbreng in een vergadering naar buiten brengen. 'Ik zat te denken, zou het een ideetje zijn, als je dat ziet zitten, om eens te gaan kijken in de richting van puntje, puntje, puntje...?' Heel veel slagen om de arm, heel veel escapes. Terwijl ze eigenlijk bedoelt: 'Ik denk dat puntje, puntje, puntje een goed idee is.' Maar een stellige, sterke mening kan een sterke reactie geven. En een sterke reactie kan weer de trigger zijn voor impostor-gedachten. Reden genoeg om je gedrag aan te passen, en voor je het weet is er weer een nieuwe gewoonte geboren.
Ik weet zeker dat je dit gedrag bij anderen herkent, en misschien ook wel bij jezelf. Hoe stellig durf jij te zijn? Niet alleen in vergaderingen, maar ook in andere situaties?
Je beschermt jezelf succesvol tegen impostor-gevoelens, dat klopt, maar daar betaal je wel een prijs voor. Want heb je er wel eens bij stil gestaan welke indruk het geeft als je je mening op zo'n omslachtige manier naar buiten brengt? Welk beeld schets je dan van jezelf?
En vraag je dan af of je dat echt wilt. Wil je echt op die manier gezien worden?
Ik hoop dat je antwoord 'nee' is.
Wil je me laten weten hoe het is gesteld met jouw stelligheid? Ik hoor het graag van je!