Ben je wel eens met het vliegtuig op vakantie geweest? Dan heb je ongetwijfeld aan het begin van de vlucht geluisterd naar de veiligheidsinstructie van het cabinepersoneel. Waar je handbagage opgeborgen moet zijn, hoe je riemen werken, dat je telefoon op de vliegtuigstand moet, waar je de nooduitgangen en het zwemvest kunt vinden, en meer van dat soort zinnige weetjes. Je hoopt natuurlijk nooit in de situatie te komen waarin je die kennis moet toepassen, maar het is toch goed om te weten.
Bij de veiligheidsinstructie wordt je ook verteld over het gebruik van de zuurstof. Ik heb de precieze tekst even opgezocht: "Gedurende deze vlucht bevinden wij ons in een drukcabine. Wanneer de luchtdruk wegvalt, komen er uit de luikjes boven u zuurstofmaskers tevoorschijn. Ga dan onmiddellijk zitten. Trek één van de maskers naar u toe, dit opent de zuurstof toevoer. Plaats het masker over neus en mond, bevestig de hoofdband en adem normaal. Als u met kinderen reist, zet dan eerst zelf een masker op zodat u daarna de kinderen kunt helpen."
Heb je de laatste zin gelezen? "Als u met kinderen reist, zet dan eerst zelf een masker op zodat u daarna de kinderen kunt helpen." Klinkt logisch, hè? Eerst zelf een masker opzetten, en dan pas de kinderen. Want je kunt natuurlijk niet je kinderen (of anderen) helpen als je zelf naar adem happend onder je stoel gegleden bent. Dus we knikken allemaal instemmend als we dit horen. Ja, heel logisch, natuurlijk eerst zelf.
Maar nou vraag ik me af of je dat op andere gebieden van je leven ook zo vanzelfsprekend vindt. Zet je jezelf daar ook op de eerste plaats? Zorg je altijd goed voor jezelf zodat je genoeg energie overhoudt om klaar te staan voor anderen? Neem je de tijd om regelmatig te ontspannen en iets voor jezelf te doen, of voel je je dan schuldig omdat je niet iets nuttigs (lees ' voor een ander zorgen') aan het doen bent? Ik vermoed dat je het dan opeens een stuk minder logisch vindt.
Toch is dit hetzelfde principe. Eerst voor jezelf zorgen, zodat je vervolgens voor anderen kunt zorgen. Dus kijk eens kritisch naar jouw eigen gewoontes. Hoe zou jij het anders kunnen doen? Op welke manier zou jij beter voor jezelf kunnen zorgen?
En neem dan afscheid van het schuldgevoel als je een moment voor jezelf neemt. Je bent niet aan het spijbelen, je schiet niet tekort en je bent niet aan het luilakken. Nee, je geeft jezelf zuurstof, zodat je dat straks ook weer voor anderen kunt doen. Logisch, toch?
Wil je hier graag eens over doorpraten? Neem dan gerust contact met mij op. Ik vind het leuk om van je te horen.
Comments