Een aantal jaren geleden had ik me ingeschreven voor een training. Op zich niets bijzonders, want ik vind het erg fijn om me te blijven ontwikkelen en doe daarom best vaak een cursus, opleiding of training. Ik geniet over het algemeen echt van alle nieuwe dingen die ik kan leren en proberen. 'Hoe meer ik leer, hoe meer ik besef dat ik eigenlijk niets weet.', schijnt Albert Einstein gezegd te hebben. Wat mij betreft klopt dat helemaal want ik heb altijd wel inspiratie voor weer een nieuw thema waar ik me in wil verdiepen.
Maar goed, deze training dus. Interessant onderwerp, goed doordacht en prachtig opgezet met een uitgebreid pakket aan mogelijkheden: live trainingsdagen, Q&A's, een besloten
facebookgroep om al je vragen te stellen, een uitgebreide online leeromgeving met aanvullende informatie en filmpjes, de hele rambam. Er ontbrak niks aan. Vol enthousiasme stortte ik me erin.
Ik ging naar alle trainingsdagen, bezocht alle Q&A's, keek verschillende filmpjes en probeerde zoveel mogelijk de nieuwe lessen en inzichten toe te passen.
Maar ik deed één wezenlijk onderdeel niet.
Ik vroeg geen hulp.
Ik stelde geen vragen, ik gaf niet aan als ik vastliep of niet meer wist hoe ik verder moest en ik was onzichtbaar in de groep. Dat betekende uiteindelijk dat ik minder ver kwam dan had gekund.
En het rare was, dat ik dat pas achteraf doorhad.
Al die tijd was het niet in me opgekomen om een vraag te stellen of om hulp te vragen als ik vastliep. Ik wist echt niet wat ik zou kunnen vragen, ik vond dat het allemaal wel duidelijk was en ik snapte eigenlijk niet zo goed waarom het niet zo lekker liep.
Later begreep ik dat dit gedrag van mij een gewoonte was uit mijn verleden. Uit de tijd waarin ik vond dat ik alles moest weten, alles zelf moest kunnen en alles alleen moest doen. Uit mijn perfectionistische tijdperk, waarin hulp vragen hetzelfde was als toegeven dat ik iets niet kon. Ik had nog nooit om hulp gevraagd, dus het kwam nu ook niet in mij op om dat wel te doen. En terwijl ik mijn perfectionisme al heel lang geleden gedag had gezegd, bleken oude patronen nog steeds te bestaan.
Jammer...
Hoewel ik in mijn eentje best ver ben gekomen in mijn leven, is het toch niet de meest moeiteloze vorm van leven. Je wilt niet weten hoe vaak en hoe ver ik over mijn grenzen ben gegaan, alleen omdat ik niet wilde toegeven dat ik hulp nodig had. Dat voelde namelijk als falen. Onzin natuurlijk.
Grote kans dat ik nog veel verder was gekomen als ik eerder had geleerd om wél om hulp te vragen. Het was in ieder geval minder zwaar geweest.
Gemiste kans.
In mijn praktijk kom ik dit patroon regelmatig tegen, dat geen hulp vragen. Denken dat je het wel alleen kan, dat je er zelf wel uitkomt. Niet willen toegeven dat het niet gaat. Het gevoel dat je tekortschiet als je het niet alleen doet. Het idee dat je faalt als iemand je helpt. In je eentje door blijven ploeteren en hierbij ver over je grenzen gaan.
Heel vaak komt het voort uit perfectionisme.
Herken jij het ook? Misschien bij jezelf, misschien bij iemand in je omgeving?
Tegenwoordig pak ik het anders aan. Ik herken het patroon eerder bij mezelf en ik weet dat ik het niet in mijn eentje hoef te doen. Dat het geen teken van zwakte is om hulp te vragen en dat het zoveel makkelijker gaat als je het samen kunt doen. Dat je zoveel verder kunt komen met een steuntje in de rug.
En dan maakt het eigenlijk niet uit of het gaat om hulp bij het opvouwen van de was, of als ik vastloop in oude patronen.
Het leven wordt er een stuk makkelijker van.
Waar zou jij wel wat hulp bij kunnen gebruiken?
Opmerkingen