"Ik durf het niet. Ik durf het gewoon echt niet. Doodeng vind ik het. Ik zie het al helemaal voor me hoe dat zal gaan. Iedereen zal naar me kijken met zo'n licht meewarig lachje op hun gezicht. Zo van: 'Spuit elf geeft ook modder, die denkt zeker dat ze ook wat heeft toe te voegen. Ze heeft geen idee waar ze over praat.' En dus hou ik mijn mond maar, want ik weet zeker dat de anderen er veel meer verstand van hebben dan ik. Als ik nou maar meer zelfvertrouwen had..."
Aan het woord is Patricia. Ze vertelt hoe ze het niet voor elkaar krijgt om tijdens vergaderingen iets te zeggen. Iedere keer weer neemt ze zichzelf voor om deze keer echt iets te gaan zeggen, want eigenlijk vindt ze het complete flauwekul dat ze het niet voor elkaar krijgt. 'Ik ben ook zo'n slappeling, zo'n loser!', zegt ze iedere keer tegen zichzelf als ze weer zonder iets gezegd te hebben uit de vergadering komt.
En iedereen die mij een beetje kent weet dat ik daar gelijk helemaal op aansla, als ik iemand zo over zichzelf hoor praten. Maar voor dit verhaal laat ik het even gaan, zij het met moeite.
Ik wil het nu even hebben over dat durven. Want ik kom heel regelmatig in mijn praktijk de overtuiging tegen: 'Als ik iets eng vind, hoef ik het niet te doen.' En daar wil ik toch even bij stilstaan. Want misschien klinkt het voor jou ook heel logisch als je dit leest en denk je, 'Ja logisch, je gaat toch niet iets engs zitten doen. Hoogstens een spookhuis in of een griezelfilm bekijken, maar dat is leuk eng. Éng eng, daar beginnen we niet aan.'
Maar ik denk dat we daar iets genuanceerder naar moeten kijken.
Kijk, als het gaat over in de dierentuin in het leeuwenverblijf klimmen of met je ogen dicht de snelweg oversteken, dan denk ik dat je helemaal gelijk hebt en dat we daar niet aan moeten willen beginnen. Dat is geen goed idee. Dat zijn namelijk dingen die écht gevaarlijk zijn en waarbij je serieus fysiek gevaar loopt.
Maar als het gaat om een vraag stellen in een vergadering, of om onomwonden je mening geven, een presentatie houden of iemand opbellen, dan is het een ander verhaal. Dat zijn nou niet echt dingen die op de lijst van hoogstgevaarlijke zaken staan.
Dan kun je je serieus afvragen of het feit dat je het eng vindt een goede reden is om je mond te houden, de presentatie door iemand anders te laten doen of om een mailtje te sturen. Wil je echt je angst zoveel macht geven? Wil je echt dat je angst bepaalt wat je doet en hoe je dat doet?
Ik hoop heel hard dat je nu vol overtuiging roept: 'Nee! Natuurlijk niet! Natuurlijk wil ik dat niet door mijn angst laten bepalen. Ik wil zélf bepalen wat ik doe en hoe ik het doe. En als ik iets belangrijk vind, dan wil ik me door niets en niemand laten tegenhouden, en zeker niet door zoiets als angst. Of onzekerheid. Of twijfel aan mezelf.'
Toch?
Ik ben het helemaal met je eens, en het klinkt ook prachtig. Maar hoe pak je dat aan? Ga je, zoals Patricia verzuchtte, heel hard zitten hopen en wachten totdat je op een ochtend wakker wordt met een flinke dosis zelfvertrouwen? Of is er een andere weg?
Natuurlijk is er een andere weg. En ik ga hem je nog vertellen ook.
Laten we de angst eens onder de loep nemen en van dichtbij bekijken. Er eens van alle kanten omheen wandelen en nauwkeurig observeren.
Waar ben je precies bang voor? Ben je bang voor de mening van de anderen en wat zouden ze dan vooral niet mogen vinden van jou? Waarom is dat zo belangrijk voor je? Ben je bang dat ze je niet meer aardig vinden, of niet competent? Is dat terecht? Is je angst reëel en waar komt hij vandaan?
Waar gaat het nou eigenlijk écht om? Waar probeert die angst je eigenlijk tegen te beschermen?
Als je dan alle lagen van de ui hebt afgepeld, en de kale angst in de ogen hebt gekeken, dan kun je op zoek gaan naar een nieuwe waarheid, een nieuw verhaal om jezelf te vertellen.
Voor Patricia had het vooral te maken met de angst om afgewezen te worden en er niet meer bij te horen. Als we naar haar jeugd keken, was het duidelijk waar dat vandaan kwam.
Maar ze begreep ook dat haar leven nu heel anders was. En dat er niets ergs zou gebeuren als zij in de vergadering ook eens van zich zou laten horen.
En gewapend met je nieuwe waarheid, je nieuwe mindset, is de strijd aangaan met je angst opeens een stuk haalbaarder. In het begin ook best nog eng, want je gaat iets doen wat je niet gewend bent, maar zeker mogelijk.
Al snel ga je ervaren dat er eigenlijk niets is om bang voor te zijn en merk je opeens dat de angst niet meer de baas over je is en je inderdaad zélf bepaalt wat je doet en hoe je het doet.
Wil je hiermee aan de slag? Kijk dan eens kritisch naar jezelf en vraag jezelf af: waarin laat ik me tegenhouden door angst? Wanneer gebruik ik de overtuiging 'Als ik het spannend vind, hoef ik het niet te doen' als excuus? En wel eerlijk zijn, hè!
En zolang dat betekent dat je niet dat leeuwenverblijf instapt of met je ogen dicht de weg oversteekt, kan je eigenlijk heel weinig gebeuren...
Vind je het fijn als ik met je meedenk? Meld je dan aan voor een gratis en vrijblijvend gesprek met mij. En laat me vooral weten welke angst jij in de ogen gaat kijken!