Ik ben over het algemeen een heel optimistisch mens. Ik bekijk alles van de zonnige kant en ga er altijd vanuit dat de soep niet zo heet gegeten wordt als dat ie wordt opgediend (nou ja, meestal dan). Ik kan goed relativeren, ik ben nuchter en absoluut geen stresskikker. Ik pas me vrij gemakkelijk aan als iets niet loopt zoals ik had gehoopt, gedacht of verwacht en mensen die me een beetje kennen, horen mij regelmatig zeggen: 'het is zoals het is'.
Hoewel ik mij dus niet overmatig zorgen zit te maken over de huidige situatie en ik mijn leven weer aardig op de rit heb, ben ik wel overmatig moe. Terwijl ik nou niet echt veel drukker ben dan anders.
Ik probeerde me voor te stellen hoe het moet zijn gesteld met de mensen die wél veel drukker zijn dan anders. Weliswaar op een andere manier druk dan voorheen, maar toch.
Hoe het is gesteld met de ouders die hun kinderen opeens thuisonderwijs moeten geven en bezighouden? Die proberen om tegelijkertijd een goede werknemer te zijn, die het huis schoon proberen te houden (terwijl iedereen de hele dag alles gelijk weer vies loopt te maken) en die contact willen houden met familie en vrienden? Met de mensen die proberen om het thuis ook een beetje gezellig te houden en dus niet telkens willen lopen mopperen op de kinderen (hoeveel moeite dat ook kost), die proberen om iedereen veilig en gezond te houden en die ook nog een goede partner willen zijn?
Want als dit lukt in al die gezinnen die je ziet langskomen op social media, met al die prachtige schema's voor de kinderen en de knettercreatieve knutselbezigheden waarbij je hele huis onder de lijm, glitters en ongekookte macaroni komt te zitten, dan moet dat jou toch ook lukken?
En dan vooral de moed erin willen houden en niet willen miepen, want je hebt het toch goed? Je hebben toch een dak boven hun hoofd, iedere dag genoeg te eten, voldoende wc-papier (daar ís ie weer!) en iedereen ís toch gelukkig nog gezond? Dus vooral niet zeuren, klagen of mopperen.
Ik schrijf het óp en word al moe.
Zal ik eens wat zeggen? Die overmatige vermoeidheid die je voelt, is superlogisch. En het komt niet alleen van alles wat je aan het doen bent.
Die vermoeidheid komt doordat je de laatste tijd alle zeilen hebt moeten bijzetten om je aan te passen. Doordat je terecht bent gekomen in een situatie waar je niet om hebt gevraagd en je opeens je vertrouwde leven bent kwijtgeraakt. Doordat je lichaam in een overlevingsstand is geschoten en je alle emoties die bij de huidige situatie komen kijken, wegduwt om overeind te blijven.
Emoties vreten energie. Met bakken tegelijk.
Daarom ben je zo moe.
'Nou, interessant!', hoor ik je zeggen. 'Blij dat ik het weet. Maar daar schiet ik natuurlijk niets mee op. Hoe los ik het op? Dát wil ik weten!'
Ik heb daarover nagedacht en ik heb drie tips voor je. Niet de makkelijkste tips, daarvan ben ik me bewust, maar wel tips waar je echt wat aan hebt.
De eerste tip komt van David Kessler, een expert op het gebied van rouw en rouwverwerking. Hij zegt: 'You can't heal what you don't feel'. Je kunt niet verhelpen wat je niet voelt. En dat houdt in dat je al die weggestopte emoties door je heen moet laten gaan. Laat de angst, de zorg en het verdriet door je heen vloeien, neem waar en oordeel niet. Het is wat het is, en het is oké. Adem rustig door, laat je gedachten niet met je op de loop gaan en laat de emotie door je heen stromen.
De tweede tip komt van mezelf. Laat je perfectionisme los. Dit is niet de tijd voor torenhoge verwachtingen. Niet de verwachtingen die je hebt van jezelf en niet de verwachtingen die je hebt van anderen. Vergelijk jezelf niet met die zogenaamde perfecte gezinnen die alles perfect in orde lijken te hebben. Wedden dat het alleen maar de buitenkant is die er zo perfect uitziet? Wees mild voor jezelf. Prachtig dat je wat werk gedaan hebt vandaag, super dat de kinderen in ieder geval íets geleerd hebben. Helemaal fantastisch dat je de wc hebt gepoetst en dat je zowaar iets redelijk gezonds op tafel hebt weten te krijgen. En is dat allemaal niet gelukt? Het is wat het is. Je hebt je best gedaan en morgen is er weer een dag. Laat het los en adem door.
De derde tip heb ik al eens eerder genoemd en dat is niet voor niks. Wees dankbaar. Schrijf iedere dag drie dingen op waarvoor je dankbaar bent, waar je van hebt genoten of waar je plezier aan hebt beleefd. Deel die drie dingen met de mensen die je lief zijn. Zodat je even stilstaat bij alles wat er nog wél is en wat nog wél kan. Als je dagelijks een 'rondje dankbaarheid' doet, zul je merken dat je minder angstig wordt en je blijmoediger de dag kunt inkijken.
Zie je wat ik bedoel? Het zijn niet de makkelijkste tips, maar wel tips waar je echt wat aan hebt. En nou ben ik zo benieuwd wat je hiervan vindt. Of je iets gaat doen met mijn ideeën en wat het je oplevert. Ik zou het super vinden als je het me laat weten.
Wil je meer lezen over hoe je kan omgaan met deze onzekere tijd? Lees dan mijn blog 'hé, luister eens'.