“In ons bedrijf werken we met een feedbackprotocol.”, vertelt ze. “Iedereen moet twee keer per jaar feedback vragen aan collega’s, met zo’n lijst met vaste vragen. Wat goed gaat, wat je kunt verbeteren, tips en tops, je kent het wel. Raad eens waar ik deze week een nachtmerrie over had?”
Dat was een makkelijk raadsel. En ik heb zomaar het idee dat ze niet de enige in het bedrijf is die als een berg tegen deze feedbackrondes opziet.
Want stel je voor: Je moet je vrijwillig openstellen voor kritiek. Je gaat doelbewust vragen waarom mensen niet zo blij met je zijn.
En dan moet je nog dankjewel zeggen ook.
En ook al zijn er twee keer zoveel vragen over de dingen die je juist goed doet, je weet nu al dat je alleen de ‘tips en adviezen’ belangrijk zult vinden.
Dáár schieten je ogen als eerste naartoe als je de ingevulde lijst onder je neus krijgt.
En dan maakt het niet uit hoe voorzichtig en zorgvuldig die tips geformuleerd zijn. Jij zult ze ervaren als keiharde kritiek. En mogelijk ook als snoeiharde afwijzing van jou als persoon.
Je hebt gefaald. Je bent tekortgeschoten. Je hebt fouten gemaakt. Je bent waardeloos, je bent niet goed genoeg. Je wist wel dat je niet geschikt was. En nu blijkt dat iedereen dat ook ziet. Ondanks het feit dat je zo genadeloos hard hebt gewerkt om dat verborgen te houden. Je bent door de mand gevallen. Ontmaskerd. Tegen de lamp gelopen.
Als dát geen nachtmerrie is….
Ik kan me helemaal voorstellen dat ze veel te laat is met het uitzetten van die ‘list from hell’.
Want als dát de manier is waarop je aankijkt tegen kritiek en feedback, dan zou ik me er ook niet zo graag vrijwillig aan blootstellen. Logisch.
Wat zou het een verschil maken als je op een andere manier tegen kritiek kunt aankijken.
Want kritiek gaat over het algemeen helemaal niet over JOU! Kritiek vertelt je namelijk iets over de ander. Het geeft je een inkijkje in de gewoontes, overtuigingen, het waardenstelsel en referentiekader van degene die jou kritiek geeft.
Voorbeeldje? Ik gaf ooit een presentatie aan een groep studiegenoten die achteraf anoniem hun schriftelijke feedback mochten geven. Eén studiegenoot gaf aan dat ze graag meer details had gewild, er meer verhaal omheen had gehoord. Een andere studiegenoot schreef dat het wel wat zakelijker en rechttoe, rechtaan had gemogen, met alleen de grote lijnen.
Eén presentatie. Twee volledig tegengestelde kritiekpunten.
Ik kon hier maar één conclusie uit trekken: dit ging helemaal niet over mij en mijn presentatie. Dit ging over hen. Dit waren hun meningen, geen feiten.
Deze briefjes vertelde mij iets over hen als persoon. Hun voor- of tegenkeur voor details, en het belang dat ze daaraan hechtten. En omdat ik ze al een paar weken had meegemaakt, wist ik ook precies wie welk briefje had geschreven. Omdat ik hun persoonlijkheid en stijl van communiceren erin herkende. De een bloemrijk en vol met details, de ander gestructureerd en summier.
En natuurlijk is er niets mis mee om te luisteren naar de mening van anderen, maar realiseer je wel dat een mening niet gelijk de waarheid is. Je hebt altijd zelf de keuze om er mee eens of oneens te zijn. Om er iets mee te doen of niet.
Dus als je weer eens feedback krijgt, vraag je dan eens af wat deze feedback je vertelt over de ander. Vraag eventueel hoe ze tot die mening gekomen zijn. Bedank ze voor hun openheid.
En maak dan voor jezelf de afweging of jij deze visie deelt en wat je ermee wilt.
Dat is heel bevorderlijk voor een goede nachtrust…
תגובות