Een grote tafel, met precies genoeg stoelen er omheen. Er zijn al een paar stoelen bezet als ze binnenkomt. Gauw even gezichten scannen. O ja, die ene die altijd die mailtjes stuurt, hoe heet ze ook alweer? En Marga, die is er ook al. Ze kijkt de ruimte rond, op zoek naar een geschikt plekje. Niet recht tegenover de voorzitter gaan zitten, en er ook niet direct naast. Een beetje de middenmoot opzoeken. Nou vooruit, hier dan maar.
Langzaam druppelt de vergaderruimte vol. Sommige mensen kent ze van naam, anderen alleen van gezicht. Een enkeling is onbekend. Ze zien er allemaal uit alsof ze volledig op hun gemak zijn. Ontspannen en zelfverzekerd kijken ze rond. Heel anders dan dat zij zich voelt. Ze weet dat je bij haar niet aan de buitenkant kunt zien hoe onzeker ze soms is, dat is dan in ieder geval een bonus. Fake it 'til you make it, zeggen ze toch? Nou, laat dat maar aan haar over. Ze faket zich een slag in de rondte, maar heeft nou niet direct het gevoel dat ze het 'gemaket' heeft. Kijk maar eens naar waar ze nu zit. Een nieuwe commissie, een soort denktank om oplossingen te zoeken voor problemen waar het bedrijf tegenaan loopt. Van alle afdelingen en divisies een afgevaardigde. Geen idee waarom haar leidinggevende dacht dat zij daar in moest gaan zitten. Maar ze kon moeilijk nee zeggen. Klaar is ze ermee. Straks wordt haar inbreng gevraagd, en wat dan? Dan moet ze met iets onbenulligs komen, omdat ze werkelijk geen idee heeft. Ze voelt zich klein worden naast al die zelfverzekerde collega's. Dat zijn allemaal deskundige en ervaren mensen, die weten waar ze over praten. Die weten allemaal ongetwijfeld meer dan zij. En dan zit zij ertussen als een soort spuit elf. Lekker dan. Zucht.
We hebben allemaal weleens in deze situatie gezeten. Ik in ieder geval wel!
Misschien niet precies een denktank, maar wel een vergadering waarin ik het gevoel had dat iedereen meer wist dan ik. En ik zat daar te proberen de schijn op te houden. Te proberen om de indruk te wekken dat ik wist waar ik het over had. Ze moesten eens weten, dacht ik toen. Ze moesten eens weten dat ik hier heel hard zit te proberen een beetje intelligent over te komen, maar dat ik denk dat iedereen er meer verstand van heeft dan ik. Dat ik eigenlijk het liefst met een suikerspin in een draaimolen wilde zitten. Zó klein voelde ik me.
Achteraf kwam er een collega naar me toe, die zei dat ze zo onder de indruk was geweest van mij. Dat ik zo'n waardevolle inbreng in de vergadering had gehad, terwijl zij niet wist wat ze had moeten zeggen. Stomverbaasd was ik. Kijk, dat ik een beetje de schijn had kunnen ophouden, had ik wel gedacht. Maar dat ze ook nog mijn inbreng waardevol had gevonden? Die zag ik niet aankomen.
Typisch gevalletje van Impostor Syndroom.
Maar wat was het eigenlijk jammer dat ik niet had geweten dat ik best zinnige dingen zei. Dat ik gewoon had kunnen vertrouwen op mijn eigen deskundigheid. Twee uur van mijn leven doorgebracht met het rottige gevoel van onzekerheid en mezelf minder-waardig voelen. Stikzenuwachtig ook nog. Helemaal onnodig. Twee uur van mijn leven die ik niet meer terugkrijg. Hoe ontzettend jammer is dat!
Als je nou herkent wat ik hier schrijf, ook al is het maar een beetje, ga dan eens bij jezelf te rade. Hoeveel uren van je leven heb jij al met die gevoelens van onzekerheid en twijfel doorgebracht? En hoeveel uren ga je dat nog van jezelf tolereren? Of is het nu eens tijd geworden om daarmee af te rekenen?
Kom je eens met me praten?
Neem in ieder geval de stap om je in te schrijven voor mijn gratis webinar op woensdag
29 juli om 20:00 uur. Ik leer je hoe je in 5 stappen komt van verborgen onzekerheid naar vertrouwen in je kwaliteit. Zie ik je daar?