Even een gewetensvraagje: hoe belangrijk is de mening van anderen voor jou? Nou niet gelijk gaan roepen dat je je niets aantrekt van wat iemand anders vindt, maar even een stukje 'soul searching' doen. Even wat dieper graven.
Want ik geloof daar natuurlijk helemaal niets van, als je gelijk zegt dat het je niet kan schelen wat iemand anders vindt. Er zijn namelijk altijd mensen van wie de mening wel degelijk belangrijk is voor je. Vaak zijn dat de mensen die dichtbij je staan. Als mijn man tegen mij zegt dat hij vindt dat ik er zo leuk uitzie in die blouse, dan doet dat mij echt wel wat. En als hij vindt dat ik veel teveel met mijn werk bezig ben, dan neem ik dat absoluut serieus en ga ik onderzoeken waar zijn opmerking vandaan komt en of ik het daarmee eens ben. (Want ik blijf natuurlijk wel mijn eigen plan trekken.) Maar zou mijn buurvrouw dat tegen mij zeggen, dan ben ik geneigd toch echt minder waarde te hechten aan die opmerking, hoe lief en leuk mijn buurvrouw ook is.
Je kunt dus nooit zomaar roepen dat de mening van een ander je niet boeit. Het ligt er echt aan van wie die mening komt. Mee eens?
Maar dan de mening van de mensen die niet zo dichtbij je staan. Bijvoorbeeld je collega's, maar ook je vrienden en familie. Wat doe je met hun meningen? Hoeveel belang hecht je aan wat zij van je vinden? En dan heb ik het vooral over hun mening over jóu, als persoon. Niet eens over je nieuwe auto of je koekjesbak-talent, hoewel de mening daarover ook van alles los kan maken. Nee, ik heb het over wat ze vinden van jou als mens.
Hoe wil je dat ze jou zien? En hoe ver ga je om dat beeld in stand te houden?
Karin vindt het bijvoorbeeld heel erg belangrijk om aardig gevonden te worden. Ze gaat daarin dan ook vrij ver. Ze bakt heel regelmatig iets lekkers voor haar collega's, staat altijd klaar om iedereen te helpen. Sterker nog, ze biedt vaak haar hulp aan, terwijl er niet eens om gevraagd wordt. Ze is altijd bereid om langer te blijven doorwerken en zegt nooit nee. Met als gevolg dat ze met één oog op de klok een wijntje doet met vriendinnen, terwijl ze probeert in te schatten wanneer ze met goed fatsoen naar huis kan gaan. Want daar ligt nog een berg strijkgoed en moet ze nog een rapport doorlezen, de vergadering van morgen voorbereiden en wat mailtjes versturen. Oh ja, ze zou ook nog haar moeder bellen. Ze weet wel dat grenzen aangeven mag, en zelfs verstandig is, maar het lukt haar gewoon niet. Zodra ze eraan denkt om nee te zeggen tegen iemand, is ze gelijk bang dat ze niet meer aardig gevonden wordt.
Of Margriet, die heel graag wil dat mensen haar intelligent en competent vinden. Bij iedereen die ze tegenkomt probeert ze een slimme opmerking te maken, iets uit te leggen of in ieder geval een kennisfeitje te delen. Als iemand het niet met haar eens is, raakt ze in paniek. Nu zullen ze vast denken dat ze er geen verstand van heeft! Daarom houdt ze haar mening graag voor zich of sluit zich aan bij de rest. Ze stelt natuurlijk nooit een vraag, want dan zullen ze haar vast dom vinden. Alles moet perfect. Als iemand haar op een fout zou betrappen, zou dat verschrikkelijk zijn.
Saskia doet er alles aan om 'erbij te horen'. Haar nieuwe broek trekt ze alleen thuis aan, als ze de deur niet meer uit hoeft. Ze weet zeker dat haar vrienden die specifieke kledingstijl niet leuk zullen vinden. Natuurlijk is ze het altijd eens met de voorstellen die gedaan worden en de plannen die gemaakt worden. Haar mening ruilt ze graag voor de mening van de groep en zich aanpassen is een tweede natuur geworden. Als een soort kameleon voegt ze zich naar de mensen met wie ze omgaat. Ze weet eigenlijk niet meer wie ze zelf is, wat zij zelf leuk vindt en wat zij graag wil.
Het lijkt misschien een beetje overdreven, maar ik heb al die verhalen en voorbeelden voorbij horen komen in mijn praktijk. Snap je wat ik bedoel te zeggen? Als de mening van een ander zo belangrijk voor je is, zul je geneigd zijn om je gedrag daarop aan te passen. Vaak zelfs onbewust, omdat je het altijd al zo gedaan hebt. Je hebt het misschien niet eens meer door. En nou zeg ik niet dat je niks aardigs mag doen voor een ander, maar wel dat je niet door iederéén aardig gevonden hoeft te worden en dat je echt nee kunt zeggen zonder dat anderen je nooit meer willen zien.
Je hoeft ook niet alsmaar onzin uit te kramen, maar het is niet nodig om telkens te bewijzen dat je intelligent en competent bent. Dat zien mensen vanzelf wel als ze met je omgaan en je je werk doet.
Natuurlijk is het belangrijk om ergens bij te horen, maar dat kan ook als je rekening houdt met je eigen wensen en verlangens, en je mening laat horen. Je moet het echt wel bont maken om uit een groep te worden gezet.
Ik denk dat iedereen in meer of mindere mate zich iets aantrekt van de mening van anderen. Maar het gaat erom in wélke mate. En wat je allemaal doet voor die mening.
Laat me eens weten: durf jij dicht bij jezelf te blijven, je eigen koers te varen, je mening stellig te verkondigen, vragen te stellen en nee te zeggen, zelfs als je er commentaar op krijgt? Hou jij je vaak bezig met wat een ander van je vindt?
Ik ben heel benieuwd naar de uitkomst van jouw 'soul searching'! Wil je het met me delen?
Comments