Deze week ben ik iemand verloren die mij heel dierbaar was. De tijd stond even stil. Er bestond even niets meer buiten de bubbel van schok en tranen. Er was alleen maar verdriet, verlies en intense droefheid. Alle handelingen, alle gedachten en elk bewustzijn draaide rond dat ene feit: ze is er niet meer.
Na een paar dagen besefte ik dat de tijd niet had stilgestaan. Iedereen was gewoon doorgegaan met leven. Er lag post op de mat die opengemaakt moest worden. Ik had mailtjes gekregen die beantwoord moesten worden. De bladeren vielen nog steeds van de bomen en er moest ook boodschappen gedaan worden. En als ik nou geen was in de wasmachine gooide, had ik morgen geen schone onderbroek meer.
En terwijl ik bezig was met al die gewone dagelijkse handelingen, bedacht ik hoe je perspectief verandert in het licht van een ingrijpende gebeurtenis. Dat iets waar ik me vorige week nog druk over maakte, nu helemaal niet meer belangrijk was.
Ik gebruik wel eens de uitdrukking "don't sweat the small stuff", of in gewoon Hollands: "maak je niet druk over de kleine dingen".
Misschien moet ik maar eens vaker naar mijn eigen advies luisteren.
Ik denk dat we allemaal minder stress zouden ervaren als we zouden leren om de "small stuff" niet te "sweaten". Als we ons vooral zouden richten op de dingen die er écht toe doen. Op de mensen die ons lief zijn, op samen zijn met elkaar, met liefde en aandacht. Op het uitspreken van wat de ander voor je betekent en hoe blij je bent dat iemand in je leven is. Nu kan het nog.
Het is een beetje een zwaar verhaal deze week, ik weet het. Maar het gaat wel over iets belangrijks. Zullen we afspreken dat we vandaag allemaal even contact maken met iemand die je lief is? Dat we even aandacht aan de ander geven, vragen hoe het gaat en zeggen dat we het zo fijn vinden dat de ander er is? Want dan geven we aandacht aan de "big stuff", en merken we dat de "small stuff" er écht niet toe doet.
Met een warme groet,
Eva
Comments