Afgelopen week kwam ik tot de verrassende ontdekking dat er mensen zijn die geen interne monoloog voeren. Je weet wel, al die gedachten die in een fractie van een seconde in (flarden van) zinnen, begrippen en beelden door je hoofd schieten. De gedachten aan situaties die geweest zijn, dingen die nog komen gaan en dingen die je nog moet doen. Gedachten over dingen waar je je zorgen over maakt en waar je je op verheugt.
En dat er dus mensen zijn die dat niet hebben. Ik kan me er geen voorstelling van maken.
Mijn hoofd staat namelijk nooit stil. De hele dag door schieten de gedachten met duizelingwekkende snelheid door mijn hoofd. De ene keer met meer structuur dan de andere keer, maar stil is het nooit. Onder de douche krijg ik vaak mijn beste ideeën, gewoon door mijn hoofd zijn gang te laten gaan. Hele scenario's kunnen zich afspelen in mijn hoofd. Halve speelfilms zie ik aan me voorbijtrekken. Ik heb, zullen we maar zeggen, een rijke innerlijke belevingswereld. Dus de ontdekking dat er mensen zijn die dat niet hebben, kwam als een grote verrassing voor mij.
Nu weet ik dat de meeste mensen wél een interne monoloog voeren en dat de groep die dat niet heeft, erg klein is. Dus de kans is heel groot, dat jij precies weet waar ik het over heb en dat je zelf ook bekend bent met dat innerlijke stemmetje. Wat ik ook weet is dat zo'n innerlijke stem niet alleen maar gezellige dingen te vertellen heeft, zal ik maar zeggen. Je kunt soms stevig onderuit gehaald worden door je interne crititcus. Ik vraag me af hoe dat werkt bij de mensen zonder die innerlijke stem. Zijn zij misschien minder onzeker en twijfelen zij minder aan zichzelf?
Want heb je wel eens bewust geluisterd naar die innerlijke stem? Het is echt de moeite waard om dat te doen. Want die stem is heel vaak niet zo aardig voor je en stelt zich echt op als je strengste criticus.
'Dat gaat je toch niet lukken.'
'Zie je wel dat je dat niet kan?'
'Ik hoop dat ze niet zien wat fout hebt gedaan.'
'Wat zullen ze wel denken van me?'
'Je kunt dit niet zo inleveren, het kan veel beter.'
En zo gaat het maar door. Vaak komt de boodschap van je innerlijke stem neer op één hoofdthema: 'Ik ben niet goed genoeg'. Niet intelligent genoeg, niet leuk genoeg, niet mooi genoeg, niet interessant genoeg, niet capabel genoeg, niet sociaal genoeg, niet aardig genoeg. Noem maar op. De variaties zijn eindeloos. Herkenbaar? Wil je me laten weten wat jouw stem zegt?
Als je jezelf nooit goed genoeg vindt, is het geen wonder dat je je vaak onzeker voelt. Als je alleen maar kijkt naar wat je fout hebt gedaan, wat beter had gekund en waarin je tekort geschoten bent, is het logisch dat je je moe voelt, geen energie meer hebt en dat je je gespannen voelt. Als je het idee hebt dat iedereen net zo over je denkt als jij over jezelf denkt, snap ik wel dat je bang bent om door de mand te vallen en ontmaskerd te worden als 'bedrieger'.
Die innerlijke stem heeft veel op zijn geweten.
Om die gevoelens van onzekerheid, twijfel, tekortschieten en angst om door de mand te vallen te veranderen, zul je iets moeten veranderen aan de manier waarop je tegen jezelf praat. Je zult kritisch moeten gaan luisteren naar die innerlijke stem. Klopt het wel wat die stem zegt? Ben je echt niet goed genoeg? Welk bewijs is daarvoor? En daarna zul je een nieuwe stem moeten gaan ontwikkelen. Maar dan eentje met meer compassie. De stem van een lieve, stimulerende en steunende vriendin. Eentje die je aanmoedigt, die je toestaat om fouten te maken en daarvan te leren, en die je laat zien wat je écht waard bent. Die je laat voelen dat je genoeg bent.
En als niemand dat ooit tegen jou gezegd heeft, laat mij dan de eerste zijn.
Dus luister goed, herhaal het desnoods hardop voor jezelf: 'Je bent genoeg'.
Echt waar.
Hoe voelt dat?