Ik geef het eerlijk toe: onze voordeur ziet er niet uit. Oud. Ouderwets. Verveloos. Armoedig. Verwaarloosd. Als er iemand bij ons aan de bel staat, denk ik vaak dat het maar goed is dat ik me niet bezighoud met wat anderen van me denken, anders zou ik van pure schaamte de deur niet meer opendoen en me verstoppen achter de bank.
Eigenlijk gewoon een gênante vertoning, die voordeur van ons.
Je snapt dus wel dat ik een heel graag een nieuwe deur wil.
Dat wil ik al heel lang, maar het is er al jaren niet van gekomen om naar een deurenboer te gaan en er eentje uit te zoeken. Fluitje van een cent, zou je denken. Gewoon op een regenachtige zaterdagmiddag in de auto stappen en dan regel je dat even. Of nog makkelijker, even googelen en je hebt in een mum van tijd een nieuwe deur getoverd. Tadaa! Gênant probleem opgelost.
En ik snap het helemaal als je dat zou denken, want dat denk ik eigenlijk ook. Maar de afgelopen jaren hebben me geleerd dat ik deze eenvoudige klus heel graag uitstel. Er is dus waarschijnlijk iets anders aan de hand.
Want waarom zoek ik alleen de adressen van deurenverkopers op en rijd ik er niet naar toe? Waarom kijk ik online alleen naar deuren in alle mogelijke modellen die je je kan voorstellen, en bestel ik niks?
Omdat ik niet durf te kiezen.
Want even serieus, het is niet normaal meer waar je allemaal uit moet kiezen. Je zou denken: gewoon een voordeur, maar nee, je moet een beslissing nemen over: wel of geen raampjes, de hoeveel raampjes, de afmeting van de raampjes, het soort glas dat je daar in wilt hebben (matglas, helder glas, geslepen glas, facetglas, kleur van het glas), wel of geen brievenbus, wat voor brievenbus, en dan heb ik het nog niet eens gehad over het beslag. En die prijzen van dat alles! Daar kan je met je gezin gemakkelijk twee weken van liggen bakken op Ibiza.
De reden dat ik niet durf te kiezen, is omdat ik bang ben dat ik een verkeerde keuze maak. Dat ik een deur kies die tegenvalt. Die niet zo mooi is als ik me voorstelde. Die de gang veel te donker maakt. Die niet past bij de stijl van de rest van het huis. Die een klepperende brievenbus blijkt te hebben. Dat ik toch liever ander glas in mijn raampje had willen hebben. En dat ik daar dan jaren aan vastzit want no way dat ik er voor dat geld volgend jaar een andere deur in laat zetten.
Daarom durf ik het niet en daarom hebben we nu een gênante voordeur.
Uitstellen omdat ik de perfecte keuze wil maken. Uitstellen uit angst om het fout te doen.
Komt dat je misschien bekend voor?
Ik kan me zo voorstellen dat jij ook een of andere taak hebt liggen die je al veel te lang aan het uitstellen bent. Die zo'n knagend gevoel geeft als je eraan denkt en waar je maar niet aan begint, hoe vaak je het je ook al hebt voorgenomen. Mórgen ga ik er echt aan beginnen, denk je dan 's avonds in bed. Morgen doe ik het echt. En als het dan morgen is, dan komt er altijd iets tussen, is er altijd iets belangrijker of heb je echt geen zin/inspiratie/puf/focus/tijd en zeg je tegen jezelf dat je het de volgende dag echt echt écht gaat doen.
Of de hele taak verdwijnt in de la en iedere keer als je eraan denkt (en dat is vaker dan je eigenlijk zou willen), duw je het met een goed getrainde negeer-spier weer terug de la in. Tot de deadline, want dan moet je wel. Dan moet je opeens in de vijfde versnelling die hele pruttaak in veel te korte tijd voor elkaar zien te krijgen. Stress dus.
Snap je wat ik bedoel?
Dit uitstellen van lastige taken is één van de vormen van verborgen perfectionisme.
Het kan daarom echt helpen om even stil te staan bij de reden waarom je aan het uitstellen bent.
Ben je bang dat je een verkeerde keuze gaat maken, of vraag je je af of je het wel kunt? Maak je je zorgen wat anderen ervan zullen vinden, of vind je zelf dat je werk helemaal foutloos en compleet moet zijn?
Probeer deze mindset te veranderen naar een meer realistische manier van kijken naar de taak en maak een plan. Zorg dan dat je in actie komt, al is het maar met een klein, concreet stapje dat je kunt maken.
Wat betekent dat voor mijn deur? Nou ja, dat ik me moet realiseren dat íedere nieuwe deur beter zal zijn dan de huidige situatie en dat ik best mag vertrouwen op mijn gezonde verstand en goede smaak om te kiezen wat zal werken en wat mooi zal zijn. En dat de perfecte keuze niet bestaat, natuurlijk.
Ik ga als eerste kleine stap wat adresjes in de buurt opzoeken en een dag plannen waarop we in de auto stappen. Dan gaat de rest vanzelf, denk ik.
Hoera, ik denk dat we binnenkort een nieuwe voordeur hebben!
Welke taak ben jij aan het uitstellen? Leuk als je het met me deelt en me laat weten wat jouw nieuwe mindset en plan is.