Eigenlijk wil ik een hekel hebben aan mijn beste vriendin.
Nou ja, niet echt natuurlijk, maar moet je je eens voorstellen: Ze is cum laude afgestudeerd, heeft een superinteressante baan en de leukste partner die je je kunt voorstellen. Ze is zelf prachtig om te zien met ge-wel-dig haar. Daarbij heeft ze het figuur van een model en kan ze ook nog eens eten wat ze wil zonder aan te komen. Ze heeft hele goede smaak in kleding en alles staat haar fantastisch.
Daarbij is ze ook nog eens een hele lieve en leuke vrouw. Ze is aardig, spontaan, grappig, geïnteresseerd in een ander, warm, en gewoon een heel leuk mens. Dus het is compleet onmogelijk om een hekel aan haar te hebben. Maar het is toch gewoon bijna te perfect om te verdragen? Of niet dan?
Gelukkig ken ik haar langer dan vandaag, en ook beter. Ik weet bijvoorbeeld dat zij twijfelt over haar manier van leidinggeven. Dat ze haar heupen te breed en haar schouders te smal vindt. Dat ze slecht tegen kritiek kan en op haar werk gauw in de verdediging schiet. Dat het af en toe flink kan knetteren tussen haar en haar partner. Dat ze drammerig en driftig kan zijn en dat ze iedere dag met een giga-ochtendhumeur opstaat, dat pas na anderhalf uur en twee koppen sterke koffie een beetje afneemt.
Ik weet dat ze niet perfect is.
Als ik alleen naar de buitenkant zou kijken, zou ik ter plekke een stevig minderwaardigheidscomplex kunnen ontwikkelen. Zó (schijnbaar) perfect kan ik nooit zijn!
Maar als ik de moeite neem om iets beter te kijken, zie ik dat ze net een écht mens is. Een mens zoals jij en ik. Inclusief slechte eigenschappen en tekortkomingen.
En dat is nou precies wat er misgaat. Als je jezelf vergelijkt met een ander, dan kijk je niet verder dan de oppervlakte.
Je vergelijkt de binnenkant van jezelf met de buitenkant van de ander.
Je eigen binnenkant, waarbij je je ook nog eens focust op alle onzekerheden, twijfels, eigenaardigheden en tekortkomingen. En dat vergelijken met de opgepoetste, gepolijste en oppervlakkige buitenkant van de ander.
Dat kan nooit goed aflopen!
Niet gek dus, dat je je heel rot gaat voelen bij zo'n vergelijking. Niet gek dus, dat je het gevoel hebt dat je tekort schiet en niet goed genoeg bent.
Herken je hier iets van? Ben jij jezelf aan het vergelijken met collega's, vrienden of familieleden? Met de mensen en de verhalen die je tegenkomt op social media?
Heel waarschijnlijk vind je dat je niet zo goed uit die vergelijking komt. De ander is vast leuker, mooier, slimmer, beter opgeleid, spontaner, competenter of gezelliger, dan jij. Hun leven is vast veel interessanter, gelukkiger en avontuurlijker.
En jij hebt alsmaar het gevoel dat je minder bent.
Helemaal niet nodig.
Maak eens een lijst van al jouw goede eigenschappen, je kwaliteiten, van alle dingen waar je goed in bent en vraag je vrienden eens waar ze jou om waarderen. Niet te gauw tevreden zijn, niet aan valse bescheidenheid doen, maar een lekker lange lijst maken.
En iedere keer dat je de neiging hebt om jezelf te vergelijken met een ander, haal je je lijstje tevoorschijn. Zie je dat met alles wat jij te bieden hebt, het onmogelijk is dat je niet goed genoeg bent?
We hebben allemaal onze eigen waarde. Het gaat niet over beter of 'niet-goed-genoeg'.
Als je dat inziet en het vergelijken loslaat, ontstaat er ruimte voor jouw eigen-waarde.
Dus kijk eens rond in je omgeving. Heb jij ook iemand aan wie je graag een hekel zou willen hebben? Met wie vergelijk jij je vaak? En wat staat er allemaal op jouw eigen-waarde-lijst?
Leuk als je dit met mij wilt delen!