“De vakantie is weer voorbij.”, zucht ze. “Ik ben vorige week maandag weer aan de slag gegaan. Helemaal geen zin in natuurlijk, maar ja, het moest wel. Nou ben ik nog geen twee weken weer aan het werk en mijn lijf protesteert aan alle kanten. Mijn rug zit helemaal vast en ik heb bijna iedere dag hoofdpijn. Dat kán toch niet zo!”
Nee, dat snap ik wel, dat het zo niet kan.
Wat er aan de hand is, informeer ik.
“Ik zit me weer veel te druk te maken.”, zegt ze. “Toen ik op vakantie was hebben collega’s mijn dossiers overgenomen. En nu zit ik me alsmaar af te vragen wat ze ervan vonden. Zij hadden dingen ongetwijfeld heel anders aangepakt. Ze denken vast dat ik niet echt geschikt ben. Of gewoon slecht in mijn werk, of zo. Ik heb zó hard mijn best gedaan om de dossiers perfect in orde te maken! Maar iedere keer als iemand mijn kant op komt lopen zet ik me schrap voor het commentaar dat ik zeker weten ga krijgen.”
Wat ze tot nu toe te horen heeft gekregen, wil ik weten.
“Eigenlijk niets bijzonders.”, geeft ze toe. “Alleen Mark kwam naar me toe om te vragen of ik het goed vond dat hij een cursus had geadviseerd aan één van mijn cliënten. Maar nu denk ik telkens dat ik dat natuurlijk al veel eerder had moeten voorstellen aan die cliënt. Stom dat ik dat niet gedaan heb. Ik heb er wel aan gedacht, maar ik vond dat de cliënt er nog niet helemaal klaar voor was. Had ik het nou maar wél gedaan!”
Ik onderbreek de neerwaartse spiraal die ze in gang gezet heeft.
“Loop je hier alleen na een vakantie tegenaan?”, vraag ik.
“Na een vakantie valt het me wel meer op.”, laat ze weten. “Maar eigenlijk ben ik altijd wel bang voor wat anderen van me vinden. Ik denk altijd dat mijn collega’s overal veel meer verstand van hebben en twijfel vaak aan mezelf. Daarom snap ik ook niet waarom ze regelmatig om mijn mening komen vragen! Wie zit daar nou op te wachten?
In vergaderingen zul je mij ook niet zo snel horen. Ook al heb ik een ander idee over iets, de anderen zullen wel gelijk hebben.”
Ik vind het helemaal niet zo gek dat haar rug vastzit en ze hoofdpijn heeft. Ze is zichzelf de hele dag aan het overeind houden en schrap zetten! Dat klinkt behoorlijk vermoeiend.
Ik ben blij dat ze zich heeft gerealiseerd dat alleen een bezoek aan de fysiotherapeut, masseur of sauna niet de oplossing is. We zullen aan de slag moeten met die twijfel aan zichzelf, dat bezig zijn met de mening van anderen, het perfectionisme dat daaraan vastzit en het gevoel dat ze niet goed genoeg is.
Hoe dit afloopt? Ik weet natuurlijk dat dit verhaal een happy end heeft. Aan het einde van het coachingstraject zegt ze letterlijk: “Mijn ge-update versie kan de wereld aan en durft haar plek op die wereld in te nemen.” Mooi, hè? Wie wil dat nou niet?
Herken jij de struggles die ik hierboven beschrijf en wil jij ook een ‘update’ zodat je je plek op de wereld durft in te nemen? Dan is dit misschien het moment om er wat aan te doen.
Neem gerust contact met me op om te bespreken of mijn traject iets voor jou is.
Dan kun je daarna met een gerust hart een afspraak maken voor een massage...