Afgelopen zaterdag had ik een afspraak bij de kapper. Ik ga altijd naar dezelfde kapper en wil dan ook altijd door dezelfde kapster geholpen worden. Heb jij dat ook, dat niemand aan je haar mag zitten behalve die ene kapster? Flauwekul eigenlijk, want als ze op vakantie is gaat het ook prima met haar collega die mijn hoofd dan onder handen neemt, maar vooruit, ieder mens mag z'n onlogische voorkeuren hebben, vind ik.
Dus ik zit daar voor een kleurtje en een stukkie eraf. Ik ben op het gebied van mijn haar weinig avontuurlijk, dus ik hoef eigenlijk niets te zeggen. Gewoon hetzelfde kleurtje, hetzelfde kapsel, een plekje bij de airco, een bakkie cappuccino en een glaasje water. Ja, er wordt daar goed voor mij gezorgd!
We kletsen gezellig onze tijd samen vol en met een keurig mevrouwenhoofd verlaat ik na zo'n anderhalf uur de kapsalon.
Thuis ziet mijn dochter mij aan de tuintafel zitten en ze vraagt: 'Was het de bedoeling dat je haar twee kleuren heeft?' Uh....., hoe bedoel je, twee kleuren?
Wat bleek, de haarverf op mijn achterhoofd had om de een of andere mysterieuze reden niet goed gepakt, waardoor ik een soort van keppeltje van lichter haar bovenop mijn hoofd had met een tonsuur van donkerder haar eromheen.
Ik zei al, ik ben niet echt avontuurlijk als het op mijn haar aankomt, dus deze creatieve uitvoering was niet helemaal wat ik in gedachten had.
Maar hé, zoiets kan gebeuren, geen probleem, ik ga gewoon terug om een minder artistieke versie van mijn hoofd te laten maken.
Wat mij betreft is dit dus geen groot drama.
Voor de kapster wel.
Voor haar was dit een bewijs van persoonlijk falen. Hoe had ze toch zo stom kunnen zijn dat ze dit niet had opgemerkt. Wat een blunder! Wat zouden ze mensen in de salon nu wel niet van haar denken. Onvergeeflijk vond ze het. Dit zou echt nóóóóóit meer gebeuren, daar kon ik zeker van zijn! Duizend excuses!
Ik werd een beetje omvergeblazen door het geweld van haar ellende. Zo erg was het toch niet? Gewoon weer een potje verf eroverheen, en klaar! Maar zij zag dat toch anders.
Misschien vind jij haar reactie ook een beetje overdreven en ben je het met mij eens dat zoiets gewoon kan gebeuren. Gewoon het probleem oplossen, en verder met je leven.
Toch kom ik in mijn praktijk heel vaak zulke sterke reacties op fouten tegen.
En misschien maak je je er zelf ook wel eens schuldig aan.
Want hoe lang zit jij jezelf na je presentatie nog uit te schelden voor die tikfout in die ene dia? Hoe vaak denk jij nog aan die opmerking die je maakte in het overleg waar niemand het mee eens was? Hoe lang spookt dat verslag nog door je hoofd waarvan je later te binnen schoot dat het beter was geweest als je die alinea had toegevoegd? Hoe vaak denk je nog aan dat gesprek waarin je de vraag helemaal verkeerd begreep en een volledig verkeerd antwoord gaf?
Welke (vermeende) fouten houden je 's avonds wakker en zorgen regelmatig voor een knoop in je maag?
En net zoals ik helemaal geen duizend excuses nodig had, alleen maar een hoofd met één kleur haar, is jouw 'fout' misschien helemaal niet zo groot als jij het in je hoofd maakt.
Vaak denken we dat onze fout veel erger is dan het eigenlijk is. Ken je deze?: 'Alles wat je aandacht geeft, groeit'. En als het gaat om fouten dan is dat absoluut waar.
Hoe meer aandacht je besteedt aan de dingen die fout gingen, dingen die je graag anders had gedaan of die beter hadden gekund, hoe groter ze worden in je hoofd en hoe erger het lijkt. De kleinste vergissing lijkt door al dat gepieker een grote blunder die iedereen heeft gezien en die jou zeker forse imagoschade zal opleveren.
Helemaal uit proportie.
En aangezien we onze eigen grootste criticus zijn, zijn we ook niet mild in ons oordeel, hè! We zeggen dingen tegen onszelf die we niet eens hardop zouden durven uitspreken omdat we dan gelijk onze mond met zeep zouden moeten uitwassen of zo.
Vernietigend in ons oordeel, onszelf om de oren slaand en kopje onder in de modder duwend.
Precies wat mijn kapster deed.
Als je dit herkent, dan wil ik één ding heel graag tegen je zeggen:
Wil je daarmee ophouden, alsjeblieft?
Ik denk dat ik deze blog maar even naar mijn kapster doorstuur...