Sinds kort doe ik iedere week drie keer een Facebook live. Ik heb begrepen van mijn businesscoach dat dat een prima manier is om meer bekendheid te krijgen en mensen met mij kennis te laten maken en hen op de hoogte te brengen van wat ik te bieden heb. Dus als iemand die er verstand van heeft mij vertelt dat iets een goed idee is, dan ben ik zeker bereid om dat aan te nemen. Het zou een beetje dom zijn om iemand te betalen voor haar kennis en advies, en er vervolgens niets mee te doen, toch?
Drie keer in de week een Facebook live dus. Ahum. Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Want ik heb daar natuurlijk helemaal geen verstand van. Ik ben sowieso al niet zo denderend thuis in welk social media kanaal ook, maar om dan gelijk live te gaan, is best wel een dingetje zal ik maar zeggen.
Ik heb dus op een dag mezelf moed ingepraat, half en half bedacht waar ik het over zou hebben, en huppatee, op die live-knop gedrukt. Gewoon gedaan dus.
Het viel me niet eens tegen. Was het de beste video die je zou kunnen maken? Zeker niet. Konden er dingen beter? Absoluut. Was het schreeuwend slecht? Welnee! Natuurlijk waren er allemaal verbeterpunten te noemen, maar het zag er redelijk uit. In ieder geval voor een eerste poging. De inhoud was in ieder geval in orde, ik heb geen onzin zitten vertellen.
Ditzelfde geldt eigenlijk voor de andere video's die ik heb gemaakt. Ze zijn niet fantastisch, er is van alles op aan te merken, maar ik heb van ieder filmpje weer iets geleerd. Over de camerahoek, hoe ik ervoor kan zorgen dat het beeld niet gekanteld is, over de belichting en meer van dat soort nuttige dingen. Ik ga ervan uit dat ik, als ik dit maar vaak genoeg doe, er vanzelf beter in ga worden. Oefening baart kunst, nietwaar?
Nou zat er een filmpje bij waarbij ik was vergeten om mijn telefoon mee te laten draaien. Dit heeft als gevolg dat het beeld gekanteld geplaatst wordt en dit is achteraf niet meer te herstellen. (Misschien handig om te weten als je zelf ook aan de lives wilt!) Het onderwerp van die live was 'perfectionisme'. Heel toepasselijk dus eigenlijk.
Ik kreeg daar best wat reacties op. Mensen vroegen mij bijvoorbeeld of ik wist dat ik gekanteld was (ja, natuurlijk!) en of dat misschien expres was (nee, zeker niet!). Ook werd mij de suggestie aan de hand gedaan om, als iemand er iets van zei, te zeggen dat ik het opzettelijk had gedaan. Omdat het over perfectionisme ging, zou dat een mooie illustratie zijn.
Maar... eigenlijk vind ik het helemaal niet erg als iemand ziet dat iets niet helemaal goed is gegaan. Als het duidelijk is dat ik een fout heb gemaakt of dat ik iets nog niet zo goed kan.
Al doende leert men, toch? Ik vind het allang stoer van mezelf dat ik het doe!
Een aantal jaren geleden zou ik dit nooit gedaan hebben. Echt nooit. Het idee alleen al om een filmpje van mezelf online te zetten, was ondenkbaar. En dan ook nog live! Never nooit niet! Geen haar op mijn hoofd!
Als het dan persé had gemoeten, had ik misschien overwogen om een video van tevoren op te nemen. Daar zou ik dan een script voor hebben geschreven, ik zou het willen editen, ik zou het twintig keer opnieuw hebben opgenomen omdat ik nooit tevreden was, en de kans was heel groot geweest dat ik het nooit had geplaatst.
En waarom niet? Omdat ik bang zou zijn geweest voor de reacties van anderen. Omdat de mening van andere mensen zo belangrijk voor me was. Stel je voor dat iemand het stom zou vinden! Daar moest ik niet aan denken. Of stel je voor dat iemand het niet eens zou zijn met de inhoud van het filmpje! Gruwel!
Want bij kritiek op mij of op iets wat ik deed, voelde dat alsof ik van binnen ineenschrompelde. Ik deed zó mijn best om perfect te zijn, om het iedereen naar de zin te maken, om alleen maar positieve reacties te krijgen, dat het idee om mezelf zo kwetsbaar op te stellen reden voor nachtmerries was geweest. Ik wilde zo graag het beeld in stand houden dat ik alles kon, alles wist en alles zomaar deed. Alsof het me geen moeite kostte. De schijn ophouden, omdat ik soms zo ontzettend aan mezelf kon twijfelen. Omdat ik soms het idee had dat ik ook maar wat aan het aanrommelen was. Ik deed alles wat in mijn vermogen lag om die onzekerheid verborgen te houden. Bang om door de mand te vallen, bang voor ontmaskering.
En zie mij nu eens. Drie keer per week een Facebook live. Gewoon begonnen, zonder script, zonder edit-programma. Gewoon doen, en al doende leren. Ik vind het eigenlijk best wel kicken.
Het geeft zoveel vrijheid om je perfectionisme los te laten en te leren om je niet zoveel aan te trekken van de mening van anderen. Om écht zelfvertrouwen te hebben en te weten dat fouten maken oké is omdat je het de volgende keer beter zult doen. Om niet bang te zijn om door de mand te vallen omdat je weet dat wat je doet goed genoeg is, ook al is het niet perfect.
Maar hoe zit dat bij jou? Stel jij ook dingen uit omdat je denkt dat je er nog niet klaar voor bent? Omdat je eerst nog een boek erover moet lezen, een cursus moet doen of meer ervaring moet opdoen? Omdat je denkt dat je (nog) niet goed genoeg bent? Hoe vaak is al van uitstel afstel gekomen?
En als je heel eerlijk bent voor jezelf, komt dat dan omdat je bang bent om fouten te maken? Maak je je zorgen over de mening van anderen en ben je bang dat je niet goed genoeg bent, omdat je daar soms zelf zo over kunt twijfelen?
Blijf daar dan niet mee rondlopen maar praat er eens over met mensen. Laat ze mijn Facebook live eens zien over dit onderwerp of laat ze deze blog lezen. Het zal je verbazen hoeveel mensen dit herkennen.
En als je nou mijn Facebook pagina even liket, kun je mijn leerproces van dichtbij volgen. Feedback is welkom! Daar word ik alleen maar beter van. En wellicht zeg ik ook nog een keer iets zinnigs waar jij wat aan hebt. Win-win dus. Doen!