Ik ben rond de kerst ziek geworden. Ik kreeg griep en een stevige holteontsteking en voelde me prut. Alles deed pijn, de koorts laaide regelmatig flink op en de nachten waren een ramp. Je kent het wel. Gewoon ziek. Na ruim een week begon ik een beetje op te knappen. Ik vond dat dat eindelijk wel eens tijd werd en was er helemaal klaar mee. En dat ik me nog niet optimaal voelde, jammer dan. Het had lang genoeg geduurd, vond ik.
En dus pakte ik alles weer op en ging ik met volle vaart vooruit.
Maar toen kwam ik mezelf onmiddellijk weer tegen. Na een fanatieke les in de sportschool voelde ik me als een uitgewrongen vaatdoek. In de loop van de dag gingen mijn holtes weer vol zitten. 's Avonds had ik weer koorts en opnieuw een holteontsteking. Een gevalletje eigen schuld, dikke bult?
Het is nu half januari en ik knap maar langzaam op. Ik doe de dingen waarvan ik vind dat ik ze moet doen, en verder hang ik een beetje op de bank of keutel ik wat in huis. Alles op halve kracht. Niks voor mij.
In eerste instantie was ik vol verzet. Weer ziek? Of eigenlijk: nog niet beter? Daar had ik helemaal geen zin in! En het kwam totaal ongelegen! Er stonden allemaal afspraken in mijn agenda en zakelijk zou ik beginnen met een intensief jaartraject. En dan zeker ziek in bed gaan liggen? Ik dacht het niet! De groeten!
Nu schrijf ik dit niet op om zielig gevonden te worden (hoewel ik dat natuurlijk wel een beetje ben). Maar ik deel dit met jou omdat je je misschien wel herkent in mijn verhaal. Misschien heb jij ook wel weinig geduld met jezelf en ben je geneigd om grandioos over je grenzen heen te gaan. Ten koste van jezelf. En waarom doen we dat eigenlijk?
Ik moest mezelf hoognodig een lesje leren.
Met zo'n houding zou ik zeker niet sneller beter worden. Integendeel.
Ik denk juist dat ik me sneller beter zou gaan voelen als ik mijn lichaam de rust geef die het nodig heeft. Ik moest dus hoognodig orde op zaken stellen in mijn hoofd en mezelf een paar belangrijke vragen stellen.
Zijn al die afspraken nu echt allemaal even belangrijk? Ik kan er vast wel wat van verzetten.
En dat intensieve zakelijke traject? Iets minder intensief beginnen en kijken hoever ik kom, is ook niet zo'n probleem. Ik heb daar het hele jaar nog voor.
Sporten? Hoe leuk ik het ook vind, het is niet verstandig om me daar in het zweet te gaan werken. Mijn lichaam kan de energie nu wel beter gebruiken.
Is het heel erg als het huis wat minder schoon en opgeruimd is? Zeker niet. En er zijn genoeg mensen om me heen die me graag willen helpen.
En zo waren er nog wel meer eisen die ik aan mezelf stelde die eens kritisch tegen het licht gehouden moesten worden.
En dus heb ik het verzet opgegeven. Ik doe wat ik kan, en meer niet. Ik vraag om hulp als dat nodig is. En als ik dingen laat liggen, dan blijf ik in mijn hoofd daarover niet doorzeuren. Ik neem mezelf niets kwalijk. Het is wat het is. En dat is oké.
En dan is het nu een kwestie van wachten tot ik beter ben. Hopelijk heel snel. Want ik ben wel wat ongeduldig....
Herken je je in mijn verhaal? Waar ga jij over je grenzen heen, ten koste van jezelf? Ik lees het graag in de comments.
Zorg goed voor jezelf. Je bent het waard.
Kommentare