Apetrots was ik. Ik had hem. Eindelijk! Maandenlang had ik van hem gedroomd en was ik jaloers geweest op iedereen die hem wel had. Ik had zó hard mijn best gedaan om hem te krijgen en het was echt niet gelijk gelukt. Ik had er een paar keer nét naast gegrepen. Maar nu was hij toch echt van mij en niemand zou hem ooit meer van me afpakken. Ik had hem op de fiets opgehaald en zat nu verliefd en dolgelukkig naar hem te staren. Hij was van mij!
Was jij net zo blij als ik toen je geslaagd was voor je rijexamen en je je rijbewijs in je handen hield? Ik geloof dat ik er zelfs aan geroken heb. Ik zie me nog op de bank zitten met het roze papiertje in mijn handen. Letterlijk een roze papiertje trouwens, niet een plastic pasje zoals tegenwoordig. Ik weet nog hoe ik me voelde. Zó blij, zó gelukkig, zó opgelucht, zó trots.
Nou had ik diezelfde avond een afspraak aan de andere kant van het dorp waar ik woonde. Hondenweer was het! Het kwam met bakken uit de lucht. En omdat ik hele lieve ouders had mocht ik hun auto meenemen. Een grote Ford Taunus, was het geloof ik, metallic groen. Ik had 's middags eventjes samen met mijn vader naast me een blokje om gereden, en voelde me nog allesbehalve vertrouwd in dat bakbeest. Achteraf snap ik nog steeds niet dat ze mij zomaar de weg op durfden te sturen in hun auto, in de regen en in het donker. Ik zei al: hele lieve ouders.
En daar kwam nog iets anders bij: ik had nog nooit in mijn eentje in een auto gezeten.
Tijdens de rijlessen zit natuurlijk altijd de rijinstructeur naast je, en 's middags had mijn vader naast me gezeten. Maar ik had nog nooit alleen gereden.
Ik weet nog dat ik de binnenverlichting had aangedaan om op zoek te gaan naar alle knopjes. Die van de verlichting, van de ruitenwissers, van de verwarming, van de ventilatie. En dat ik toen ben gaan rijden met de binnenverlichting nog aan, alsof ik in een etalage zat. Daar kwam ik pas achter toen ik de auto geparkeerd had, uitstapte en achterom keek. Altijd leuk om het tegemoetkomend verkeer te vermaken, toch? Eerlijk is eerlijk, ik voelde me wel een beetje een gansje.
Ik ben trouwens veilig aangekomen, maar het zweet liep me wel in mijn bilnaad.
De terugweg was al een stukje minder spannend, het zweet stond me nu nog alleen op de rug. En natuurlijk is het uiteindelijk helemaal goed gekomen en zweet ik (bijna) nooit meer als ik auto rijd.
Waarom vertel ik je dit verhaal? Omdat ik nog nooit alleen in een auto had gereden, maar het wel heb gedaan. En zo zijn er nog talloze dingen die ik nog nooit eerder had meegemaakt, maar wel deed. Ook al vond ik het spannend. Fietsen zonder zijwieltjes, naar een nieuwe school gaan, op mezelf gaan wonen, een vergadering voorzitten, een online masterclass geven, noem maar op.
Ik hoor zo vaak van mijn klanten dat ze een taak uitstellen of een uitdaging uit de weg gaan. Ze zijn bang dat ze het niet kunnen, omdat ze het nog niet eerder hebben gedaan.
'Ik kan dat project niet begeleiden, want ik heb het nog nooit gedaan.' 'Ik kan die presentatie niet geven, want ik heb dat nog nooit gedaan voor zo'n grote groep.' Terwijl ze natuurlijk, net zoals ik, een hele waslijst aan ervaringen hebben van dingen die ze nog nooit gedaan hadden.
Het gaat ook eigenlijk niet echt over dat je het nog nooit gedaan hebt. Het gaat erover dat je bang bent dat je faalt. Dat het je niet lukt. Dat je het niet gelijk foutloos kunt. En over wat andere mensen daar dan van zullen vinden en over zullen zeggen. Dáár gaat het om. Het gaat over veilige keuzes maken.
Want als het echt ging over die eerste keer, dan zou jij ook nu nog nooit alleen in een auto stappen, nog steeds bij je ouders wonen en al helemaal geen kinderen hebben...
Ik hoor heel vaak een quote van Pippi Langkous voorbij komen: 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!' Ik gebruik hem zelf ook regelmatig. Laatst hoorde ik dat er geen boek of film van Pippi te vinden is waarin ze dit zegt, maar dat terzijde. Het is in ieder geval iets wat ze had kunnen zeggen. En het kan net zo goed waar zijn als het tegenovergestelde.
Maak een inschatting van de capaciteiten, vaardigheden en competenties die nodig zijn voor je taak. Hoeveel daarvan bezit jij? Heb je misschien eerder iets gedaan dat overeenkomsten heeft met deze taak? Ben je eerder een nieuwe uitdaging aangegaan en heb je die tot een goed einde gebracht? Waarom zou deze keer dan anders zijn? Maar vooral: hoe erg is het als het niet gelijk perfect is? Hoe erg is het als je hulp moet vragen? Hoe erg is het als je moet zeggen: dit ging niet zoals ik gehoopt had, maar ik weet nu wel hoe ik het een volgende keer zal aanpakken?
Tijd voor introspectie. Misschien gebruik jij 'Ik denk niet dat ik het kan want ik heb het nog nooit gedaan.' ook wel eens als excuus. Misschien heb je kansen aan je voorbij laten gaan. Misschien durf je niet aan dat ene project te beginnen omdat je het nog nooit gedaan hebt.
Waar ben je bang voor?
Herken je dit excuus? Laat het me eens weten. Ik hoor graag van je!
Comments