Afgelopen week was het 'Internationale Vrouwendag'. Het kan je bijna niet ontgaan zijn, want overal waar je keek werd er over dit onderwerp gepraat of geschreven. Al mijn tijdlijnen liepen vol met filmpjes en berichten over en van sterke vrouwen en iedereen vond er iets van. Eigenlijk zou ik er ook een post aan moeten wijden, zei een bevriende coach. Het is altijd goed om aan te sluiten bij de actualiteit. En ze had ongetwijfeld gelijk. Maar als iedereen een mening aan het roeptoeteren is en de één nog harder op het gevoel probeert te spelen dan de ander, dan heb ik helemaal geen zin meer om daar ook nog eens een plasje overheen te doen. Geen behoefte aan. Nee, dankjewel. Ik pas.
Niet dat ik er geen mening over heb, hoor. Absoluut niet, ik vind er echt wel wat van!
Maar als iedereen al zo hard aan het roepen is, voel ik geen behoefte om mee te roepen. En nu ik er zo over nadenk, is dat eigenlijk altijd wel het geval. Hoe harder anderen ergens over schreeuwen, hoe stelliger de meningen zijn, des te meer ik mij terugtrek, observeer, conclusies trek, en er het mijne van denk. Mijn mening komt er dan op een ander moment echt wel uit. Als de rust weer iets is wedergekeerd. Als de opwinding gezakt is. Als iedereen uit de emotie is. Als er weer geluisterd kan worden.
Hoewel ik het een hele goede zaak vind dat er dagen als Internationale Vrouwendag bestaan, is het natuurlijk wel heel jammer dat het nodig is. Het zou het beste zijn als we zo'n dag helemaal niet zouden hoeven hebben, toch? Dat het net zoiets als 'internationale mannendag' zou zijn. Ik dacht trouwens dat zo'n dag er niet was, maar één zoekopdracht in Google laat het tegendeel zien.
Er is wel degelijk een 'internationale mannendag'. Sinds 1992, op 19 november. In het leven geroepen door de Australiër Thomas Oaster en door Jerome Teelucksingh opnieuw leven ingeblazen. "Ze streven naar gendergelijkheid en proberen geduldig de negatieve beelden en het stigma te verwijderen dat met mannen in onze samenleving is verbonden", aldus Wikipedia. Het schijnt in 80 landen gevierd te worden.
Nou weet ik niet wat jij op 19 november jongstleden deed, maar ik weet wel dat ik niets, nada, noppes ben tegengekomen over 'internationale mannendag'. Ik denk dat mensen je toch een beetje raar aankijken als je erover zou beginnen. Een beetje zoals de 'dag van de cornflakes' (7 maart) of de 'internationale linkshandigendag' (13 augustus). Het mist toch een beetje urgentie, zal ik maar zeggen.
Ik stel voor dat we het iedere dag vrouwendag maken. Dat is in ieder geval wat ik probeer. En wat ik mijn kinderen heb proberen mee te geven. Niet alleen mijn dochters, maar ook mijn zoons.
Iedere dag vrouwendag, met respect en aandacht voor iedereen. Vrouw, man, of hoe jij je ook voelt. Gewoon voor ieder mens. Met een open blik, en een open hart. Omdat iedereen het waard is.
En weet je wat daar dan ook aan vastzit?
Dat je hetzelfde respect, dezelfde aandacht aan jezelf mag geven. Want ook jij bent het waard. Lief zijn en zorgen voor een ander is vaak gemakkelijker dan lief zijn en zorgen voor jezelf. Je bewust zijn van wat je nodig hebt en daar ruimte voor maken, of daarom vragen. Niet altijd makkelijk, toch?
Maar als jij ook vindt dat het vanzelfsprekend moet zijn om vrouwen met respect te behandelen, dan betekent dat dat je ook jezelf met respect moet behandelen.
Als jij ook vindt dat het vanzelfsprekend moet zijn dat een vrouw krachtig haar eigen weg bepaalt, dan kan je ook zelf krachtig je eigen weg bepalen.
Niet meer dan logisch.
Iedere dag vrouwendag. Iedere dag jouw dag.
Gewoon, omdat je het waard bent.
Zou je hierbij wel wat hulp kunnen gebruiken, omdat je soms zo twijfelt over jezelf? Omdat je je onzeker voelt en je soms het idee hebt dat je het helemaal niet waard bent?
Neem gerust contact met mij op voor een gratis gesprek, dan kunnen we daar eens rustig over praten. Ook dát is voor jezelf zorgen. Hulp vragen als je het nodig hebt. Want ík weet dat je het honderd procent waard bent!
Commenti