Ik zit achter mijn computer en schrijf een blog. Ik zit er helemaal in, ben lekker op mijn toetsenbord aan het timmeren en de woorden en zinnen vloeien lekker. Inspiratie, zeg maar.
Het wordt ook best een tof verhaal. Het gaat over feedback krijgen en waarom dat zo moeilijk kan zijn. Maar het gaat ook over waarom dat helemaal niet nodig is. Ik heb een leuke anekdote opgediept uit mijn eigen cursus- en opleidingservaringen, en ben aardig tevreden over wat er op het scherm staat.
En dan opeens: een wit scherm, en een melding van mijn websitehost dat er iets mis is gegaan aan hun kant en dat ik mijn pagina maar moet verversen. Met kloppend hart klik ik op de bijgeplaatste knop, want ik voel de bui al hangen.
Laden, laden, laden…….
Na twee tergend lange minuten verschijnt mijn pagina weer.
Leeg.
Al mijn woorden verdwenen! Allemaal! Neeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!
Uhm, dat vond ik minder fijn, zal ik maar zeggen.
Ik voel boosheid en frustratie als borrelende lava in me omhoog kruipen. Er komt bliksem en stoom uit diverse openingen in mijn hoofd en ik voel mijn bloeddruk stijgen.
Wat een rotstreek! Waarom moet mij dit nou weer overkomen? Nou moet ik zeker weer opnieuw beginnen. Daar heb ik zóóóó geen zin in! Het is niet eerlijk! En ik had van tevoren nog wel overwogen om in Word te gaan schrijven, maar had bedacht dat het toch wel handig is als het gelijk op de goede plek terechtkomt en linea recta mijn website op kan. Stom! Had ik maar….
Mijn boosheid vult mijn gedachten en mijn gedachten voeden mijn boosheid.
Dat schiet niet echt op, eigenlijk.
Ik haal diep adem en geef mezelf de ruimte om de boosheid en frustratie te voelen. Beklemmend gevoel op de borst, onrust in mijn buik, spanning in de keel en druk op mijn hoofd. Ik neem waar, en bedenk dat ik deze emoties en gedachten héb, maar dat ik ze niet bén.
En omdat ik niet samenval met mijn gedachten en emoties, heb ik altijd de keuze hoe ik wil reageren op een bepaalde situatie. Ik kan altijd kiezen hoe ik wil omgaan met dit soort tegenslagen.
Ik kan me er heel erg boos en gefrustreerd over gaan voelen. Ik kan heel verdrietig en moedeloos worden. Ik kan een boze mail sturen.
Maar dat zijn allemaal emoties die opgeroepen worden door de manier waarop ik tegen de situatie aankijk.
Hoe kan ik er op een andere manier naar kijken?
Natuurlijk is het vervelend dat mijn blog opeens verdwenen is, maar ik weet ook dat het meestal nóg beter wordt als je het een tweede keer opschrijft en dat dat ook nog eens veel sneller gaat. Ik weet dat het halfuurtje dat ik er langer mee bezig ben er vandaag best vanaf kan, dat ik er vanavond al niet meer aan denk en het volgende week oprecht vergeten ben.
Dus hoe belangrijk is het eigenlijk?
Verrassend hoe snel die boze gevoelens wegvloeien als ik op een andere manier naar de situatie ga kijken. Ik vind het nog steeds niet leuk, maar ben eigenlijk al met de oplossing bezig.
Als ik het onderwerp 'feedback' nou gewoon eens bewaar voor een volgende keer? Dan schrijf ik vandaag een blog over hoe je gedachten in een situatie bepalen hoe je je voelt, en dat je hierin altijd een keuze kunt maken.
Ik begin er gelijk aan. Maar natuurlijk wel in Word….