Het is zaterdagavond, ik hang op de bank met mijn voeten op tafel en de afstandsbediening in mijn hand en zap een beetje langs de televisiezenders. Ik blijf even hangen bij een of andere Marvel-serie, waarin een stel 'gewone' mensen blijkt te beschikken over superkrachten, waarmee ze vervolgens het kwaad in de wereld gaan bestrijden. Best een spannend stukje film, en ik realiseer me weer eens dat het heel geruststellend is om van tevoren al te weten dat de 'goeieriken' altijd zullen winnen van de 'slechteriken'. En ja hoor, ook nu is de wereld weer gered.
Lang geleden vond ik ook dat ik een supervrouw moest zijn. Het was vreselijk vermoeiend. Misschien is het anders als je daadwerkelijk over superkrachten beschikt, maar in het echte leven liep ik behoorlijk op mijn tandvlees om mijn eigen wereld te redden. Niet dat er echt gevaar dreigde, maar ik had het mijn missie gemaakt om zoveel mogelijk taken en rollen te vervullen. Leidinggevende, collega, partner, moeder, vriendin, vrijwilliger, student.... Zowel op het werk, in mijn studie als thuis (met vier kinderen) lag de lat torenhoog.
Zoals een echte superheld betaamt, moest ik ook nog eens overal heel goed in zijn en verwachtte ik van mezelf dat ik alles met ogenschijnlijk gemak zou doen. Hulp vragen? Ik dacht het niet! Ik moest en zou het allemaal zelf doen en dan natuurlijk ook nog met perfect resultaat. Pas als dat gelukt was, kon ik mezelf zien als succesvol of competent, en tevreden met mezelf zijn.
En dat was dus helemaal nooit. Want er kon altijd wel iets beter en ik voelde me altijd wel ergens in tekortschieten. En daar schaamde ik me dan weer voor. Nooit zei ik tegen iemand dat ik het zwaar had of niet meer zag zitten, of dat ik het bijna niet meer aankon. Gewoon flink zijn en doorgaan. Mijn grenzen zover voorbij rennend dat ik niet meer wist waar ze überhaupt lagen.
Omdat ik mezelf ongenadig pushte en al die rollen krampachtig wilde balanceren, was ik daadwerkelijk heel goed in veel verschillende dingen. Dus keken mensen met bewondering naar mij op: 'Hoe krijgt ze het allemaal voor elkaar?' Toen kon ik natuurlijk helemaal niet meer zeggen dat het allemaal veel te zwaar was. Ik fakete vrolijk en monter dat het allemaal prima ging, terwijl ik eigenlijk zwaar overbelast was.
Zo'n superheld wil ik niet meer zijn en bén ik gelukkig ook niet meer. Ik heb ondertussen heel veel lessen geleerd. Een paar voorbeelden:
Ik weet nu dat het oké is om nee te zeggen.
Ik weet nu dat ik om hulp mag vragen.
Ik weet nu dat delegeren meer ruimte geeft en anderen de kans geeft om ook betrokken te zijn en mee te doen.
Ik weet nu dat ik een hele ongezonde boodschap geef aan mijn kinderen als ik een supervrouw wil zijn.
Ik weet nu dat ik niet overal goed in hoef te zijn.
Ik weet nu dat de lat een heel stuk lager mag.
Ik weet nu dat competent zijn iets anders is dan supervrouw zijn.
Ik weet nu dat ik tevreden mag zijn met mezelf en dat ik genoeg ben.
Hoe zit dat bij jou? Wat is jouw definitie van competent zijn? Wanneer ben jij tevreden met jezelf? Beoordeel jij jezelf ook niet alleen op hoe goed je dingen doet, maar ook op hoeveel dingen je tegelijkertijd kan doen? Misschien zet jij jezelf ook flink onder druk door niet alleen op je werk de lat hoog te leggen, maar ook thuis en op alle andere gebieden van je leven.
Mogelijk vind je ook dat je alles moet kunnen en is het moeilijk om 'nee' te zeggen, ook al loop je op je tandvlees. Of sta je altijd aan en is het lastig om te genieten van je vrije tijd of activiteiten die niet om prestaties gaan. Probeer jij ook een supervrouw te zijn?
Het enige dat daar 'super' aan is, is dat het supervermoeiend is.
Dus bedenk voor jezelf welke lessen jij mag leren. En neem gerust van deze ex-supervrouw aan: het leven wordt ontzettend veel leuker én minder vermoeiend als je de moeite neemt om die lessen te leren.
Zullen we de superhelden overlaten aan Marvel? Die zijn daar volgens mij veel beter in.
En onthoud: je hoeft geen supervrouw te zijn om tevreden te zijn met jezelf.
You are enough!
Welke les zou jij willen leren?