‘Ik heb het gewoon gedaan.’, vertelt ze trots. ‘Ik heb gewoon gereageerd op de interne vacature. Ik wist wel dat er al een voorkeurskandidaat was, maar mij leek die functie ook heel leuk. Dus ik dacht, wat kan mij het schelen, ik doe het gewoon. Ik heb niks te verliezen.’
Stralend en een beetje opgewonden begint ze ons gesprek. Wat een prachtig verhaal!
Ik vind dat ze terecht trots op zichzelf is. Dat ben ik eigenlijk ook. Want ze komt van ver.
Toen ik haar de eerste keer sprak was ze min of meer gestuurd door haar leidinggevende. Ze voelde vooral stress en daardoor knalde het nog wel eens op de werkvloer. Eigenlijk had ze helemaal geen zin om naar zichzelf te gaan kijken. Dat had ze ooit eens eerder gedaan bij een psycholoog en dat was niet goed bevallen.
Ze had gewoon last van teveel werkdruk, vond ze. Teveel op haar bordje en het leek ook wel alsof er steeds meer bijkwam. Ze maakte haar werkdagen telkens een beetje langer om maar zoveel mogelijk af te krijgen. ‘Maar goed kan altijd beter en het is nooit af.’, zei ze.
Hulp vragen? Echt niet! Ze had toch al het gevoel dat ze moest bewijzen dat ze goed genoeg was voor deze baan. En daar twijfelde ze zelf ook regelmatig aan. Misschien had ze beter gewoon in haar oude functie moeten blijven zitten. Daar kende ze alle ins en outs van achter naar voren. Daar twijfelde ze niet aan zichzelf.
Nu volgde de twijfel haar als haar eigen schaduw. Het werd steeds moeilijker om beslissingen te nemen. ‘Heb ik wel het juiste gedaan?’
Toen liet haar leidinggevende haar één van mijn blogs lezen, en die kwam hard binnen. Ook de teksten op mijn website waren akelig confronterend. Dit ging over háár! Eigenlijk kon ze er niet onderuit, zo ging het niet langer.
En daarom kwam ze bij mij praten. Gestuurd door iemand die het beste met haar voor had, maar nog steeds een beetje onder protest.

We zijn gestart met het coachingstraject en samen aan het werk gegaan. En nu kwam ze met dit fantastische verhaal. Wat een overwinning! En dan te bedenken dat het traject nog niet eens afgerond is. Er is nog een aantal belangrijke lessen te leren.
Maar we zijn samen megatrots. Op haar lef, op haar inzicht, op haar groei, op haar nieuwe zelfvertrouwen, en gewoon op wie ze is.
Heeft ze de baan gekregen? Nee. Die voorkeurskandidaat had teveel voorkeur en was ook absoluut geschikt voor de functie.
Maar de sollicitatiecommissie heeft nadrukkelijk laten weten hoe erg ze onder de indruk waren van haar brief, van het gesprek en van haar visie en ideeën. Daar wilden ze heel graag wat mee gaan doen. ‘Wordt vervolgd.’, zeiden ze. Hoe gaaf is dat?
Uit je veilige hoekje stappen, achter je vertrouwde bureau vandaan komen, je nek uitsteken, zichtbaar worden, het is allemaal doodeng.
Maar als je die stappen kunt nemen vanuit het vertrouwen dat je goed bent zoals je bent, ongeacht de uitkomst, dan kan je weinig gebeuren.
Wie weet wat er dan allemaal mogelijk is?
Loopt het jou gelijk dun door de broek als je alleen al dénkt aan dat soort acties? Kan jij je nog herinneren wanneer je voor het laatst echt trots op jezelf was?
Misschien moet je ook eens op mijn website kijken.
Maar pas op, ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat het nogal confronterend kan zijn…
Comments