Ik was een beetje hersenloos langs mijn tijdlijn aan het scrollen. Leuke kattenfilmpjes, foto's van een vriendin die vlakbij de zee woont (helemaal niet jaloers, hoor...), advertenties voor mooie tassen en comfortabele bh's (Waarom krijg ik die te zien? Wat wil het universum mij vertellen?), comics, kookfilmpjes, kortom, de gebruikelijke onzin waar men veel teveel van zijn of haar tijd mee verdoet.
Mijn oog viel op een filmpje van een collega-coach. Ik bleef even hangen. Leuk filmpje. Prachtig scherp beeld, mooie belichting, leuke beeldeffecten, netjes ondertiteld, zinnig onderwerp, creatief gebracht en toen ik het geluid aanzette hoorde ik ook nog haar prettige stem en de perfecte achtergrondmuziek. Topfilmpje, dus.
Ik bekeek het hele filmpje nog een keer en maakte mentale aantekeningen. Wat kon ik ervan leren? Wat maakte nou precies dat ik het een goed filmpje vond? Welke onderdelen zouden ook voor mij kunnen werken? Op welke manier had ze het beeld bewerkt? Dat soort werk.
Daarna stuurde ik haar een berichtje om te laten weten hoe top ik haar filmpje vond. Alle lof!
Vroegûh, en nou heb ik het over aardig wat jaartjes geleden, zou ik dit niet op deze manier gekund hebben. Ik zou het filmpje gezien hebben, en een groene waas voor mijn ogen hebben gekregen. Veel te goed, dat filmpje. Dat zou ik nooit kunnen. Dat zou mij nooit lukken. Ik zou vreselijk zijn gaan twijfelen aan mezelf. 'Zij is veel beter dan ik, ik ben niet goed genoeg.' 'Moet je die prachtige haren van haar eens zien, en dan die sprieten van mij. Geen gezicht.' 'Ja, als ik zo'n figuur zou hebben, zou ik ook dat soort kleding aantrekken. Dat staat mij nu voor geen meter!'
Hoezo, jaloers?
Misschien zou ik haar opeens veel minder aardig zijn gaan vinden. Ik zou mezelf op alle fronten zijn gaan vergelijken met haar, en op alle fronten tekort zijn geschoten.
Ik zou waarschijnlijk ook voorlopig geen filmpjes meer willen opnemen. Die zouden namelijk toch niet zo goed worden als die van haar, dus laat dan maar zitten. Dan heeft het geen enkele zin.
Ik geef toe, misschien een beetje overdreven. Maar dat mag om mijn punt duidelijk te maken, toch? Want misschien herken je er wel iets in, in dat vergelijken en altijd maar tekort komen. Nooit zo goed/mooi/ervaren/sterk/spontaan/leuk/aardig/grappig/slim zijn als je collega, je vriendin of je zus. Gewogen, en te licht bevonden. Zucht.
Maar hopelijk maakt dat overdrijven van mij je ook duidelijk dat dat vergelijken helemaal niet eerlijk is. Je vergelijkt namelijk de buitenkant van de ander met de binnenkant van jezelf.
De buitenkant, gepolijst en opgepoetst, een afgewerkt, kant en klaar product. Jouw binnenkant, met alle twijfels, struggles, mislukte pogingen en onzekerheden. Met als basis de diepe overtuiging dat je niet genoeg bent.
Hoe is dat eerlijk?
Maar net zoals ik geleerd heb dat ik wél genoeg ben, kan jij dat ook leren.
En dan niet alleen weten, in je hoofd, maar ook voelen, in je lijf. Écht weten.
Zodat je kunt kijken naar het goede filmpje van iemand anders en haar daar welgemeend mee kunt feliciteren. Om daarna gewoon zelf een filmpje te maken, maar dan op jouw eigen manier, met je eigen unieke kwaliteiten.
Waar dan weer iemand anders jaloers naar kan gaan zitten kijken...
Herken je dat vergelijken en tekortschieten? Hoe ga jij daarmee om? Ik hoor het graag van je!