Als ik uit het raam kijk van mijn praktijkruimte, zie ik een korfbalveld. Op woensdagmiddag drijven altijd enthousiaste kinderstemmen mijn kamer in, als ik het raam open heb staan. Soms zijn er korfbaltoernooien. Ouders staan te wachten om hun eigen, kleine mvp met een aantal teamgenootjes naar de korfbalverenigingen van omliggende plaatsen te vervoeren, of weer af te zetten.
Jaren geleden was ik ook zo'n ouder. Ik stond dan wel niet bij de korfbalvereniging, maar wel bij de hockeyclub (oudste dochter) en de tennisvereniging (jongste zoon). En als iedereen een plekje had ('Ik wil naast Zoë zitten!') en alle sporttassen- en spullen in de auto lagen ('Waar is je racket, Joeri?'), vond ik het hartstikke leuk om de gesprekken op de achterbank aan te horen.
De jongens waren meestal vol branie. 'Zag je mijn smash? Die ging zo hard als een racewagen!', 'De mijne ging zo hard als een raket!', 'Ik heb alles gewonnen!' Ze probeerden elkaar af te troeven en waren er allemaal van overtuigd dat ze een prestatie van wereldformaat hadden geleverd.
Bij de meiden gingen die gesprekken een beetje anders. 'Ik heb zo slecht gespeeld vandaag!', 'Niet waar, jij was hartstikke goed. Maar ik schoot helemaal naast!', 'Het is mijn schuld dat we verloren hebben.'
Dat vrouwen anders kijken naar hun prestaties dan mannen mag duidelijk zijn, en dat verschil is al heel jong merkbaar.
Het lijkt soms alsof er weinig is veranderd als we volwassen zijn. Nog steeds zijn vrouwen sterk geneigd om te kijken naar de dingen die níet goed zijn gegaan, de dingen waar je niet tevreden over was. We vinden het oké om dat te delen met onze collega's, en verwachten (hopen?) dat zij ons gaan geruststellen en zeggen dat het wel meeviel.
Het is lastig om een compliment te aanvaarden, want zó blij was je nou ook weer niet met je prestatie. Omdat jij de positieve dingen veel minder belangrijk vindt dan al die punten die beter hadden gekund, schuif je zo'n compliment onmiddellijk aan de kant. Jammer eigenlijk.
Vertel eens, hoe vaak vier jij een succes? Hoe graag vertel jij over de dingen die goed gingen bij je presentatie of de fijne feedback die je kreeg van een klant?
Ik denkt dat we daar heel veel beter in zouden kunnen worden. Ons eigen aandeel in een prestatie herkennen en erkennen. Trots en tevreden zijn over wat we gedaan hebben en dit dan delen met anderen. Niet om jezelf op de borst te kloppen en op te scheppen, maar om te delen waar je blij van wordt.
En je weet: alles wat aandacht krijgt, groeit. Dus als je meer aandacht geeft aan de dingen waar je blij, trots en tevreden mee bent, zul je ook steeds meer van die situaties tegenkomen. En daar word je een gelukkiger mens van.
Ik heb opeens een leuk idee. Wat als je nou met je collega's afspreekt dat jullie dagelijks (of wekelijks) een rondje 'Dat ging lekker!' doen? Even om de beurt vertellen over die goeie momenten, die fijne feedback, die prachtige formulering in je rapport, die geslaagde call, die succesvolle sale. Niet om op te scheppen of elkaar af te troeven, maar om te delen en om samen te vieren.
Hoe leuk zou dat zijn?
En als je dan toch bezig bent: het is natuurlijk ook heel leuk om zo'n rondje successen regelmatig met je kinderen te doen.
Zodat jij je dochter binnenkort in de auto tegen haar vriendinnen hoort zeggen: 'Zag je mijn smash? Die ging zo hard als een straaljager!'