Ik heb vandaag al de hele dag een liedje in mijn hoofd. Je weet wel, van die flarden van een nummer die maar blijven rondzingen, de hele tijd. En juist als je denkt dat je ervan verlost bent, hop! daar ga je weer. Ken je dat? Er is zelfs een naam voor, voor zo'n plakliedje. Een oorwurm wordt dat genoemd. Ja, officiële naam, I kid you not.
Dit specifieke liedje is ook nog behoorlijk hardnekkig, want vorige week liep ik er ook al een dag mee rond, en die week ervoor ook! En ik weet ook hoe het komt.
Op dinsdagavond ga ik namelijk altijd sporten, en bij de groepsles die ik volg ga ik helemaal los op dit nummer. Pure fun. Genieten. De energie spat er vanaf.
Ik heb het over 'Grace Kelly' van Mika.
Ken je het nummer? Je moet het echt even googlen en luisteren, dan snap je helemaal wat ik bedoel met die spattende energie.
Het nummer klinkt vrolijk, maar Mika heeft het geschreven toen hij gefrustreerd en boos was.
Hoewel je dat niet kunt horen aan de muziek, blijkt dat wel duidelijk uit de tekst. Daar is een fantastische les uit te leren.
Waar gaat dit nummer namelijk over?
Nou, Mika had een bespreking met een of andere producer en hij kwam helemaal boos en verdrietig uit die vergadering:
The last time we talked, Mr. Smith
You reduced me to tears
Wat was het geval? Mika had op allerlei manieren te horen gekregen dat hij niet goed was zoals hij was. Dat hij iets anders moest zijn dan zichzelf om aardig gevonden te worden of om succesvol te zijn. Dat hij als zichzelf 'niet goed genoeg' was:
Why don't you like me without making me try?
Om anderen een plezier te doen en aan hun verwachtingen te voldoen, probeerde hij zich aan te passen, maar die rollen pasten absoluut niet bij hem en hij werd er doodongelukkig van: I try to be like Grace Kelly
But all her looks were too sad
So I tried a little Freddie
I've gone identity mad!
Uiteindelijk wordt hij het spuugzat en kiest hij ervoor om Mr. Smith te laten kletsen en al die adviezen over hoe en wie hij moet zijn, te negeren:
Why don't you walk out the door!
Hier kunnen we een prachtige les uit leren. Want wij hebben misschien geen Mr. Smith die ons vertelt hoe we ons moeten gedragen en hoe we moeten zijn, maar hoe vaak durf jij écht jezelf te zijn? Hoe vaak pas jij je aan aan de verwachtingen van anderen? Of zelfs de verwachtingen waarvan je dénkt dat anderen die hebben? Omdat je bang bent dat je de ander teleurstelt, of dat ze zullen denken dat je niet zoveel voorstelt. Omdat je bang bent dat je niet aardig gevonden wordt, er niet bijhoort.
Wij zijn onze eigen Mr. Smith.
We vinden dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn. Niet slim genoeg, niet competent genoeg, niet jong of oud genoeg, niet knap genoeg, niet ervaren genoeg... Noem het maar op. En dus moet je je gaan aanpassen. Of in ieder geval ervoor zorgen dat de ander niet doorheeft dat je niet goed genoeg bent.
Met als gevolg dat je je onzeker voelt, dat je telkens twijfelt aan jezelf, dat je bang bent om door de mand te vallen en dat je heel perfectionistisch aan de gang gaat om er maar voor te zorgen dat je niet ontmaskerd wordt. Kortom, je schiet met volle vaart de bedriegerscirkel in.
Wordt het niet eens tijd om die Mr. Smith de deur te wijzen? Om te zijn wie je bent, zonder bang te zijn voor de mening van anderen? Om te weten en echt te geloven dat je genoeg bent, in alle opzichten? Om kneiterhard Mika aan te zetten, alle frustratie en boosheid eruit te gooien en een dikke middelvinger op te steken naar alles wat je tegenhoudt?
Kom maar eens (gratis) met mij praten, dan laat ik je zien hoe je dat voor elkaar krijgt!