Gisteren deed ik het weer. Opeens merkte ik het. Zonder dat ik het zelf in de gaten had, deed ik iets waarvan ik dacht dat ik het lang geleden achter me gelaten had. Zomaar uit het niets. Ik schrok er eigenlijk een beetje van.
Nou was het gelukkig niet zo dat ik ongemerkt een sigaret had opgestoken of zo, maar toch...
Ik zat namelijk voor de vijfde (achtste? tiende?) keer de tekst van een e-mail te checken die ik wilde versturen. En iedere keer veranderde ik er weer een klein beetje aan. Woordje hier, woordje daar, zinnetje erbij, stukje eraf. Maar op de send-knop drukken, ho maar!
Waar was ik in vredesnaam mee bezig? De boodschap stond er toch? Het was toch duidelijk wat ik bedoelde te zeggen? Er stonden toch geen spelfouten in? Nou dan! Versturen, die hap! Maar nee, ik vond het nodig om eindeloos te controleren en bij te schaven.
Het was weer zo ver. Het moest perfect.
Zucht. Daar was ie weer, mijn oude vertrouwde metgezel genaamd perfectionisme. Jarenlang was ie niet weg te slaan van mijn zijde. Hij bemoeide zich met alles wat ik deed, zei en zelfs dacht. Altijd bezorgd of ik geen fouten maakte, en of ik wel het uiterste uit mezelf haalde. Altijd in de gaten houden dat wat ik deed geen aanleiding zou geven tot kritiek. Constant ervoor willen zorgen dat anderen zeker zouden denken dat ik toch wel heel deskundig, slim en bijzonder was.
Tot het moment dat ik er meer dan genoeg van had. Weet je hoeveel stress, onzekerheid en tijd dat perfectionisme me gekost heeft! Ik had daar helemaal geen zin meer in. Dus ik besloot eens heel hard aan mezelf te gaan werken om voor eens en altijd een einde te maken aan de terreur van perfect.
Ik durf wel te zeggen dat me dat heel aardig is gelukt. Stukje voor stukje, beetje bij beetje, stapje voor stapje durfde ik dat krampachtige gedoe los te laten. Ik zeg 'durfde', want het was bij tijd en wijlen echt wel eng. Maar ik heb doorgezet, en met vallen en opstaan is het me gelukt om anders om te gaan met uitdagingen, nieuwe dingen en eigenlijk ook mezelf.
Dat heeft me heel veel opgeleverd. Allereerst natuurlijk tijd, want ik kan je vertellen dat het heel wat uurtjes kost om iets perfect te willen doen. Maar ook heeft het me veel meer plezier gegeven in de dingen die ik doe. Zonder de angst voor fouten, zonder me bezig te houden met wat anderen ervan zullen vinden en wat ze van me zullen denken, heb ik gemerkt dat ik dingen veel leuker vind om te doen. Ik ben creatiever, durf meer uit te proberen en zie kritiek als mogelijkheden om mezelf te verbeteren. Want niet-perfectionistisch zijn is niet hetzelfde als maar wat aan te zitten rommelen. Ik wil nog steeds iets goeds afleveren. Natuurlijk. Maar goed is goed genoeg.
Ik noem mijzelf tegenwoordig herstellend perfectionist. En misschien was het handiger geweest als ik me goed had gerealiseerd wat dat precies inhoudt. Ik ben 'herstellend'. Niet 'genezen', voor zover dat mogelijk is en je perfectionisme een ziekte kunt noemen.
'Herstellend' geeft voor mij ook aan dat er af en toe nog perfectionistische trekjes tevoorschijn kunnen komen. Dat oude patronen opeens de kop weer kunnen opsteken. Op onverwachte momenten. Even niet opletten en hopla, daar ga je weer.
Het blijft opletten, dus. Maar oh, wat is het de moeite waard om met je perfectionisme aan de gang te gaan! Het zal je zoveel opleveren.
Ik heb onlangs twee blogs geschreven die je op weg helpen om mij te volgen op mijn weg naar 'herstellend perfectionist'. Ze zijn de moeite waard om te lezen. Je vindt de eerste hier en de tweede hier.
Want wie vindt het nou fijn om zich telkens onzeker te voelen en bang te zijn dat je niet aan verwachtingen voldoet? Om zich uit de naad te werken om te voorkomen dat een ander misschien denkt dat je ook niet alles weet en maar wat zit te doen? Niemand toch?
Even terug naar gisteren. Ik ben gelijk gestopt met het nalezen van mijn e-mail, ik heb diep ademgehaald en ik heb op die send-knop gedrukt. Klaar met die flauwekul! Het is goed genoeg. Ík ben goed genoeg. En het was alsof ik weer ruimte kreeg om te ademen.
Denk je nou 'Verhip, dat zou ik ook wel willen! Maar ik heb geen idee hoe ik dat in mijn eentje voor elkaar krijg.', dan heb ik goed nieuws voor je. Je hóeft het ook niet alleen te doen! Neem even contact met mij op en ik maak een afspraak met je voor een gratis gesprek. Zodat ook jij je binnenkort 'herstellend perfectionist' kunt noemen. En dat is, wat mij betreft, een eretitel!